اصل سى و شش: اصل تربیت اجتماعى(۲)

صدیقه ایروانی

فرموده اند که: لارهبانیه فى اسلام اساسا اسلام با رهبانیت ، گوشه گیرى و انزوا مخالف است.

وظیفه والدین و پدر و مادر و مربى این است که فرزندان خود را در ارتباط با اجتماعى شدن و رسیدن به رشد اجتماعى هدایت و یارى کنند و اسباب و زمینه هاى لازم را جهت دستیابى به این مهم فراهم نمایند.

تربیت اجتماعى از امورى است که لازمه حیات اجتماعى فرد است و براى این امر باید از ابتدایى که فرزند ما قدرت برقرارى ارتباط را پیدا مى کند کار را شروع کنیم، به او یاد بدهیم در موقع برخورد با دیگران سلام کند، به بزرکترها احترام بگذارد ، با دیگران چگونه صحبت کند، امر و نهى‏ها و خوب و بدهاى اینگونه امور را به او بیاموزیم، او باید بداند که با دیگران چگونه باید غذا خورد چگونه باید ارتباط برقرار کرد؟ چگونه باید همنشین شد؟ چگونه باید دوست شد؟ چگونه باید معاشرت کرد؟ دیگران چه حقوقى نسبت به ما
دارند؟ جامعه چه انتظاراتى از او دارد؟ او چه انتظاراتى از جامعه باید داشته باشد؟ چگونه انسان مى تواند به محبوبیت اجتماعى برسد؟ تا از ایم رهگذر مقبولیت پیدا کند و بتواند از این فرصت براى خدمت به دیگران استفاده کند.

 به این حدیث شریف توجه کنید: ۱ – عن ابى جعفر (ع) قالَ: البُشرُ الحسنُ وَ طلاقهُ الوَجهِ مکسَبَهٌ لِلمَحَبَّهِ وَ قُربهٌ من اللّه

امام محمد باقر (ع) فرمودند : بشاشت و گشاده‏رویى در برخوردهاى اجتماعى ، مایه جلب محبت مردم و قرب به خداوند است. چقدر زیبا و دلنشین است، باید به فرزند آموخت که گشاده‏رویى، خوش‏خلقى و بشاشت مى تواند انسان را به رشد اجتماعى برساند، مى تواند رابطه انسان را با دیگران به خوبى، نیکى و شایستگى برقرار کند، دیگران را به انسان جلب مى کند و مردم انسان گشاده‏رو را دوست دارند و نه مردم که خداى تعالى انسان گشاده‏رو را دوست دارد.

۲ – قال الصادق (ع) : التَّواضُعُ اصلُ کلِّ شَرَفٍ نَفیسٍ وَ مرتبهٌ رفیعهٌ فروتنى و تواضع مایه اصلى هر شرف محبوب و مقام بلند است

اگر انسان بخواهد با جامعه و افراد آن بخوبى ارتباط برقرار کند و به آنها خدمت کند و از آنها بهره‏گیرى نماید باید در برخورد با افراد دیگر از خود تواضع و فروتنى نشان دهد و تواضع و فروتنى یکى از عوامل مهم رشد اجتماعى است.