کلیدهای طلایی تربیت کودک

پروانه شریفی

فرزندان ارزشمندترین گوهرهای والدین هستند؛ آنها امیدهای فردای پدر و مادر بوده که تربیت آن ها مهم ترین وظیفه ای است که والدین باید انجام دهند و این کار ساده ای نیست.

اگر از فرزندان که مهم ترین دارایی های والدین هستند، به درستی نگه داری و مراقبت نشود، ممکن است تبدیل به یک بدهی شوند؛ موضوع به همین سادگی است، بنابراین سعی کنید آن ها را درست تربیت کنید و هرگز فراموش نکنید که پدر و مادر هر دو در تربیت فرزندان نقش دارند.

زیاده روی و بیخیالی هر دو ممنوع

مهناز کریمی کارشناس روانشناسی و مشاور خانواده با اشاره به این که تربیت کودک برعهده پدر و مادر قرار دارد؛ اظهار کرد: والدین مهم ترین تاثیر را در رشد و تربیت فرزندان خود دارند  و مشخص است که افراط و تفریط در این امر عواقبی را به دنبال خواهد داشت.

وی با بیان این که افراط و تفریط در تربیت کودک در بعضی مواقع غیر قابل جبران است؛ ادامه داد: بعضی والدین مخصوصا والدین تک فرزندی به فرزند خود بیش از حد توجه می‌کنند.

این کارشناس روانشناسی افزود: این توجه بیش از اندازه در بعضی موارد باعث می‌شود کودک به صورت فردی فاقد استقلال و کاملا وابسته به والدین شود چرا که در همه مراحل رشدش والدین برای او تصمیم گیری کرده و به کودک اجازه داده نشده که همانند دیگر کودکان روال عادی و عمومی رشد خود را طی کنند.

نگرانی زیاد والدین برای تربیت صحیح کودک

کریمی با بیان این که توجه زیاد اغلب به خاطر نگرانی زیاد والدین برای تربیت صحیح کودک است؛ تصریح کرد: این نگرانی در بیشتر موارد نتیجه معکوس دارد.

وی ادامه داد: در مواردی دیگر هم برای اینکه کودکان مستقل داشته باشند کودک را از همان کودکی در تصمیم‌گیری هایش رها می‌کنند و درست و نادرست را به کودک نمی‌آموزند و به تصمیم کودک حتی به صورت نادرست اهمیت می‌دهند. این روانشناس گفت: در این حالت والدین باید به جای همراهی با تصمیم و رفتار نادرست کودک با دلایل خوب و کافی را قانع کنند و راه درست را به کودک خود بیاموزند.

پیامدهای رها کردن بیش از اندازه کودکان

نظر اکثر کارشناسان در این مواقع این است که قطعا زمانی که این کودکان در جامعه قرار بگیرند به مشکل بر خواهند خورد، در کل توجه بیش از حد به کودک باعث تربیت کودکانی بی‌اراده، لوس و در برخی مواقع خود رای خواهد شد.

به دنیای کودک وارد شوید

گوش دادن صمیمانه به حرف های کودک یک راه برای ابراز محبت به او است. فرزندتان، به توجه و علاقه شما نسبت به حرف هایی که می زند، نیاز دارد. شما با نوع گوش دادن به صحبت هایش، به او نشان می دهید که برای آن چه می گوید ارزش و احترام قائل می شوید. با این کار می توانید به دنیای کودک وارد شوید و شما هم بخشی از آن باشید.

به فرزندان خود گوش کنید

فاطمه احمدی کارشناس روانشناسی کودک در این زمینه گفت: حرف زدن برای کودک بیشتر به سخنرانی شباهت دارد. شما به عنوان والدین به راحتی وارد گفت و گوی یک طرفه می شوید، در این زمان تنها حرف خودتان را می زنید و سعی می کنید درس های زندگی را بدون تلاش برای گوش دادن به پاسخ های فرزند خود انتقال دهید، این نوع گفت و گو واقعا کسالت آور و خسته کننده است.

وی ادامه داد: حرف زدن با کودک نیازمند همدردی، گوش دادن و توجه زیاد است. کودکان نیز مانند بزرگسالان می خواهند کسی به حرف هایشان گوش دهد. آن ها می خواهند که شما برای نظر شان ارزش قائل شوید و نه اینکه اصلاح شان کنید.

این کارشناس کودک توصیه کرد: هر کار دیگری را متوقف کنید و به چشم های فرزندتان نگاه کنید. با این کار نشان می دهید تمام توجه شما به اوست. بدون هیچ وقفه ای تنها گوش دهید و صحبت نکنید. این برای فرزند شما در هر سنی لازم است. به طور جدی گوش دادن نیازمند تلاش زیادی از طرف شما است.

ممکن است شما بتوانید به طور همزمان هم ظرف ها را بشویید و هم به حرف های فرزندتان گوش دهید، اما این نوع گوش دادن ارزشی برای کودک ندارد. اگر فرزندتان کوچک است خم شوید تا چشمان تان مقابل او باشد.

نظر کودکان اهمیت دارد

  به طور جدی نظر فرزندتان را بپرسید. از او بخواهید برای مشکلات راه حل هایی پیشنهاد دهد. سوالاتی که نیاز به پاسخی بیش از بله یا خیر دارند فرزندتان را به مشارکت بیشتر با شما وا می دارد و به شما نیز فرصتی برای بیشتر گوش دادن می دهد.

کودکان نسبت به بزرگسالان کند تر فکر می کنند و برای بیان جملات خود به وقت بیشتری احتیاج دارند. هنگامی که شما حرف او را قطع می کنید و یا جمله اش را کامل می کنید این پیام را می فرستید که واقعا به آنچه او می خواهد بگوید اهمیت نمی دهید. پس بهتر است زمان کافی برای صحبت کردن به کودک بدهید.

چند نکته طلایی

کودک را فقط با خودش مقایسه کنید نه با کودک دیگر . کودک در طول سال نیاز به تفریح و آرامش دارد بنابراین او را بیش از حد محدود نکنید.

 به اندازه های توانائی های کودک از او انتظار داشته باشید، او را وسیله رسیدن به آرزوهای گذشته خود نکنید. همیشه به کودک خود بگویید دوستش دارید و این موضوع را با لبخند به او بگویید. اگر در کودک حالت هایی چون ترس شدید، افسردگی و یا اختلال یادگیری مشاهده کردید سریعاً‌ به روانشناس مراجعه کنید. در برابر خواسته های بیش از حد کودک مقاومت نشان دهید، گاهی اوقات محدودیت برای کودک لازم است. از همان اوان کودکی با خواندن کتاب ‌کودک را به کتاب علاقه مند کنید. از تنبیه جسمانی کودک خودداری کنید به جای آن روش های کودک به حضور همزمان پدر و مادر در ساعاتی از شبانه روز نیاز دارد ، پدران و مادرانی که ساعات کمی از شبانه روز با کودک خود طی می کنند منتظر عواقب آن باشند.