اصول اساسی در تربیت فرزند اصل دهم : فرزند را به گناه وادار نکردن
در سری مطالب گذشته از اصول مهم و اساسی در تربیت فرزند صحبت کردیم. در ادامه نیز با ما همراه باشید.
«او را به گناه و طغیان وادار نکند.» «و لایُرْهِقُهُ»
از مسائلى که کمتر مورد توجه قرار مى گیرد انجام گناه در حضور کودک است که این نوعى ترغیب و واداشتن او به گناه است،ما در حضور کودک و فرزندمان غیبت دیگران را مى کنیم،دیگران را مسخره مى کنیم،دروغ مى گوییم و…و بدتر اینکه گاهى از روى غفلت او را وادار به گناه مى کنیم مثلاً ممکن است زمانى ما خسته و کوفته از سر کار آمده باشیم،آمادگى جواب دادن به تلفن را نداشته باشیم و یا آمادگى رفتن به درب خانه براى پاسخگویى به طلبکار و یا… را نداشته باشیم به همین جهت اگر کسى درب منزل را زد به بچه معصوممان مى گوییم برو ببین اگر فلانى است به او بگو پدرم در خانه نیست،او نیز که نمى داند دروغ چیست،و دروغ گویى بلد نیست مى رود درب را باز مى کند اتفاقا همان شخص است که پدر گفته،لذا مى گوید پدرم گفت که بگویم در خانه نیست،این مسئله نوعى آموزش دروغ گفتن به فرزند است و واداشتن او به گناه و طغیان و از همین جا دروغ گویى در نظر او امرى درست و قابل قبول خواهد شد و قبح دروغ براى او ریخته مى شود.پس نباید فرزند را به هر دلیلى وادار و مبتلا به گناه کرد زیرا این گناه او را در آینده انسانى طغیانگر خواهد کرد و گناهش به دوش آن کسى است که او را به این امر راهنمایى کرده است خواه آگاهانه بوده باشد و خواه غیر آگاهانه.
از جمله اصولى که باید در امر تربیت مورد توجه جدى قرار گیرد این است که والدین و مربیان باید فرزند و متربى را به گناه نکشاند و چه بهتر که حتى از ورود آنها به گناهان صغیره جلوگیرى نمایند و گناهان را نیز به آنها بشناسانند که با آگاهى از این که امرى گناه محسوب مى شود وارد آن نشوند و چه یارى رساندنى مهم تر از این که مانه این که فرزندمان را به گناه بکشانیم بلکه او را از ورود به گناه محافظت کنیم وجود خواهد داشت؟
