مدیریت علاقه‌ها
میلاد اصغری
ما یک نیاز کلیدی و محوری داریم و آن «مدیریت علاقه‌ها» است و دین پاسخی است برای این نیاز ما؛ یعنی دین برنامه‌ای برای مدیریت علاقه‌هاست، دین برنامه‌ای است برای رساندن انسان به همهٔ علاقه‌هایش؛ حتی خواسته‌های نفسانی.
دین برای همهٔ علاقه‌های انسان برنامه می‌دهد؛ چه علاقهٔ به خوردن، چه علاقهٔ به پرستش. حتی برنامهٔ دین برای مسائل تغذیه‌ای و بهداشتی بیشتر از برنامه‌هایی مانند نماز خواندن است.
دین همان‌قدر که انسان را نمازخوان‌تر می‌کند، پزشک‌تر می‌کند، مهندس‌تر می‌کند، دانشمندتر می‌کند، ورزشکارتر می‌کند؛ همهٔ اینها نیازهای انسان هستند و دین در تمام این زمینه‌ها یکسان عمل می‌کند.
در جامعهٔ ما بیشتر بی‌دینی‌ها-یا دیندارانی که بی‌دینی می‌کنند- ناشی از این است که مردم تعریف درستی از دین ندارند. اگر تعریف درستی از دین ارائه دهیم، مردم متوجه می‌شوند که حتی برای اینکه انسان‌ها به خواسته‌های نفسانی خودشان هم برسند، دین به آنها برنامه می‌دهد که بهتر برسند. اما الان تلقی مردم این نیست که دین می‌خواهد برای بهتر خوردن و بهتر پوشیدن و بهتر لذت بردن ما هم برنامه بدهد
دین فقط انسان را به علاقه‌هایش نمی‌رساند، بلکه آتش علاقه‌های او را شعله‌ورتر هم می‌کند.
دین علاقهٔ پدر و مادر به فرزند و علاقهٔ همسر به همسر و علاقهٔ انسان به زندگی را افزایش می‌دهد. دین حتی علاقهٔ انسان را به غذا خوردن هم بیشتر می‌کند. دین علاقهٔ انسان به انسان‌های دیگر را افزایش می‌دهد. دین علاقهٔ انسان را به خدا و اولیاء خدا افزایش می‌دهد.
دین به ما می‌گوید: اگر می‌خواهی بیشتر لذت ببری، باید «علاقهٔ شدید» داشته باشی که وقتی به آن رسیدی، خیلی لذت ببری، پس بیا این علاقه‌ها را افزایش بده.
آدم دیندار- سر جمع – در دنیا هم بیشتر لذت می‌برد. (أَنَّ الْمُتَّقِینَ…أَکَلُوهَا بِأَفْضَلِ مَا أُکِلَتْ فَحَظُوا مِنَ الدُّنْیَا بِمَا حَظِیَ بِهِ الْمُتْرَفُونَ، وَ أَخَذُوا مِنْهَا مَا أَخَذَهُ الْجَبَابِرَهُ الْمُتَکَبِّرُونَ؛ نهج‌البلاغه/ نامه ۲۷) اما چرا خدا در آخرت به او جایزه و پاداش می‌دهد؟ چون خدا خوشحال می‌شود از اینکه بنده‌اش بیشتر لذت برده است؛ مثل مادری که خوشحال می‌شود از اینکه بچه‌اش بیشتر لذت ببرد. خدا از بنده‌اش تشکر می‌کند و می‌فرماید: من برای تو نعمت‌ها و لذت‌هایی آفریدم و تو همهٔ این لذت‌ها را بردی؛
