زن روستایی: اقتصادمقاومتی یعنی مصرف تولید داخلی

یک خانم روستایی که توانسته با احداث کارگاه خیاطی برای ۲۰ نفر اشتغالزایی کندمی گوید اقتصادمقاومتی یعنی روی پای خود ایستادن ومصرف تولید داخلی.
به گزارش کیمیای کویر، فاطمه یزدانی که ساکن روستای خراج از توابع چهارمحال و بختیاری است، درباره نحوه ورودش به عرصه تولید پوشاک، می‌گوید: «پیش از آغاز کار خیاطی، در کار کشاورزی به پدرم کمک می‌کردم. پدرم چند هکتار زمین کشاورزی داشت که در آن چغندر، یونجه و شبدر می‌کاشت. این روند ادامه داشت تا اینکه به همراه خانم‌‌های روستا، در کلاس‌‌های خیاطی جهاد کشاورزی شرکت کردیم اما هیچکداممان چرخ خیاطی نداشتیم. تنها کسی که در روستا برای دخترش چرخ خیاطی خرید، پدر من بود. چند سال بعد وقتی به موفقیت رسیدم، گوشه ای از لطف پدرم در خرید چرخ خیاطی را با خریدن یک دستگاه تراکتور جبران کردم.»
* برکت اردوی جهادی
وی می‌افزاید: «بعد از تهیه چرخ خیاطی اولین مشکل من این بود که نمی دانستم چه چیزی بدوزم و چگونه آن را به فروش برسانم. تا اینکه سال ۸۹ بعد از برگزاری یک اردوی جهادی توسط دانشجویان بسیجی در منطقه ما، به صورت اتفاقی با بسیج سازندگی آشنا شدم. بچه‌‌های بسیجی که در اردوهای جهادی شرکت می‌کنند، از کلاه و تی شرت‌‌های متحدالشکل استفاده می‌کنند. آنها پیشنهاد کردند که من تی‌شرت‌‌های مورد نیاز گروه‌‌های جهادی در استان را به همراه خانم‌‌های روستایی بدوزم. این پیشنهاد کمک بسیار بزرگی به زنان روستای ما محسوب می‌شد. ما ظرف چند ماه، ۵ هزار تی شرت برای بسیج سازندگی دوختیم و نزدیک ۵ میلیون تومان سود بدست آوردیم.»
این تولیدکننده موفق، خاطرنشان می‌کند: «با پول حاصل از فروش لباس‌ها به بسیج سازندگی، تعدادی چرخ خیاطی خریدیم و کارگاه دوزندگی جمع و جوری در روستا احداث کردیم. چون تازه کار بودیم و نمی توانستیم ریسک تولید لباس و ارائه آن به بازار را تحمل کنیم، سعی کردیم تجربه لباس‌‌های جهادی را تکرار کنیم تا برای فروش تضمین داشته باشیم. در نتیجه سراغ آموزش و پرورش عشایری استان رفتیم و پیشنهاد کردیم زیر قیمت بازار لباس‌‌های فرم دانش‌آموزان عشایری را بدوزیم. آنها هم استقبال کردند و ما ۹ هزار لباس فرم دوختیم و بیش از ۲۰ میلیون تومان سود کردیم.»
فاطمه یزدانی اضافه می‌کند: «در عین حال هر وقت فرصت داشتیم در حد توان برای دانش‌آموزان کم بضاعت از پارچه‌‌های اضافی به صورت رایگان لباس فرم می‌دوختیم و در مدارس توزیع می‌کردیم. بدون اینکه خودمان بدانیم، همین کار باعث تبلیغ تولیدی روستایی زرین دوخت در مدارس منطقه می‌شد و مدیران مدارس به دلیل قیمت پایین و کیفیت مناسب تولیدات ما، سفارشات متعددی ارائه می‌کردند.»
او با اشاره به میل روز افزون مردم به پشت میزنشینی، خاطرنشان می‌کند: «همیشه دوست داشتم به جایی برسم که دست چند نفر را بگیرم نه اینکه منتظر باشم تا کسی از من دستگیری کند. در حال حاضر ۲۰ نفر در کارگاه خیاطی من مشغول به کار هستند که بسیاری از آنها بی‌سرپرست یا تحت پوشش کمیته امداد هستند و خدا راشکر از درآمد کار خیاطی‌شان راضی هستند. مهمتر از همه اینکه از کار در یک محیط کاملا زنانه و امن لذت می‌برند.»
خانم یزدانی طی روزهای آینده قرار است کارگاه جدیدش را این بار در مرکز استان -شهرکرد- افتتاح کند. او در این باره می‌گوید: «حجم سفارشات افزایش یافته و برای پاسخگویی به آنها ناگزیر از تاسیس کارگاه جدید در شهرکرد هستیم. زمانی که کار را با یک چرخ خیاطی معمولی و غیر صنعتی در روستا شروع کردم، هیچ وقت تصور نمی کردم ۵ سال بعد ۱۵۰ میلیون تومان سرمایه داشته باشم و برای ۲۰ نفر شغل ایجاد کنم. در حال حاضر حقوق خانم‌‌های خیاط را که می‌دهم، ماهانه رقمی در حدود ۵ تا ۶ میلیون تومان برایم باقی می‌ماند.»
او می‌افزاید: «همیشه از موفقیت‌‌های من به عنوان یک زن روستایی سوال می‌شود اما هیچ کس از شکست‌ها و زمین خوردن‌هایم چیزی نمی‌پرسد. امکان ندارد بدون چشیدن طعم شکست به موفقیت رسید، من بارها ضرر کردم و دوباره کار را از سر گرفتم.»
فاطمه یزدانی درباره مهم‌ترین مشکل کارگاه‌‌های خیاطی در کشور می‌گوید: «ورود جنس قاچاق از چین و ترکیه مهم‌ترین مشکل ماست. نمی دانم چرا هر کاری می‌کنیم، قیمت تمام شده پوشاک ایرانی باز هم بالاتر از محصولات چینی و ترک است. شاید علت آن بالا بودن قیمت پارچه در کشور یا استفاده چینی‌ها از پارچه‌‌های بی‌کیفیت باشد. البته بدون‌شک ضعف اصلی ما در طراحی پوشاک مشتری پسند است.»
او خاطرنشان می‌کند: «اقتصاد مقاومتی یعنی روی پای خود ایستادن و مصرف تولید داخلی. متاسفانه خارجی‌ها بازار پوشاک ایران را قبضه کرده‌اند. این در حالی است که اگر تولید پوشاک داخلی مورد حمایت قرار بگیرید، اشتغال بسیار زیادی در این بخش می‌توان ایجاد کرد. در گذشته بیشتر خانم‌‌های ایرانی از خیاطی سر در می‌آوردند و خودشان پوشاک مورد نیازشان را تامین می‌کردند. اما فرهنگ شهرنشینی و پشت میز نشینی کار را به جایی رساند که بسیاری از خانم‌ها از فراگیری خیاطی خجالت می‌کشند یا حتی اگر خیاطی هم بلد باشند، آن را پنهان می‌کنند. این در حالی است که کار تولیدی و داشتن مهارت تولید باید بزرگترین افتخار محسوب شود که متاسفانه این طور نیست.»
منبع:کیهان