فرزند را به گناه وادار نکردن

اصل دهم :
« اورا به گناه و طغیان وادار نکنید » « و لا یرهقه »
از مسائلی که کمتر مورد توجه قرار می گیرد انجام گناه در حضور کودک است که این نوعی ترغیب و واداشتن او به گناه است ، ما در حضور کودک و فرزندمان غیبت دیگران را می کنیم ، دیگران را مسخره می کنیم ، دروغ می گوییم و … و بدتر اینکه گاهی از روی غفلت او را وادار به گناه می کنیم مثلا ممکن است زمانی ما خسته و کوفته از سر کار آمده باشیم ، آمادگی جواب دادن به تلفن را نداشته باشیم و یا آمادگی رفتن به درب خانه برای پاسخگویی به طلبکار و یا … را نداشته باشیم به همین جهت اگر کسی درب منزل را زد به بچه معصوممان می گوییم برو ببین اگر فلانی است به او بگو پدرم در خانه نیست ، او نیز که نمی داند دروغ چیست ، و دروغ گویی بلد نیست می رود درب را باز می کند اتفاقا همان شخص است که پدر گفته ، لذا می گوید پدرم گفت که بگویم در خانه نیست ، این مسئله نوعی آموزش دروغ گفتن به فرزند است و واداشتن او به گناه و طغیان و از همین جا دروغ گویی در نظر او امری درست و قابل قبول خواهد شد و قبح دروغ برای ریخته می شود . پس نباید فرزند را به هر دلیلی وادار ومبتلا به گناه کرد زیرا این گناه او را در آینده انسانی طغیانگر خواهد کرد و گناهش به دوش آن کسی است که اورا به این امر راهنمایی کرده است خواه آگاهانه بوده باشد و خواه غیر آگاهانه .
از جمله اصولی که باید در امر تربیت مورد توجه جدی قرار گیرد این است که والدین و مربیان نباید فرزند و متربی را به گناه بکشاند و چه بهتر که حتی از ورود آنها به گناهان صغیره جلوگیری نمایند و گناهان را نیز به آنها بشناسانند که با آگاهی از این که امری گناه محسوب می شود وادار آن نشوند و چه یاری رساندنی مهم تر از اینکه ما نه این که فرزنمان را به گناه بکشانیم بلکه او را از ورود به گناه محافظت کنیم وجود خواهد داشت؟
منبع : کتاب اصول تربیت تالیف مظفر حاجیان