آرزوی من موفقیت سینمای ایران است

وحید صادقی

اصفهان، مهد هنر است؛ شهری که شاید به اندازه بسیاری از کشورها به تنهایی هنرمند دارد و بانوان جایگاه ویژه‌ای در هنر این شهر دارند؛ به همین بهانه تصمیم گرفتیم با یکی دیگر از بانوان هنرمند اصفهانی به صحبت بنشینیم.
خانم ستایش ساسانی‌نژاد متولد ۱۳۵۸
اهل اصفهان، بازیگر و کارگردان سینماست. آنچه می‌خوانید حاصل گفت‌وگوی ما با این هنرمند جوان اصفهانی است.
فعالیت هنری خود را از چه زمانی آغاز کردید؟
از سال ۹۰ از تئاتر شروع کردم و در چندین نمایش فعالیت داشتم. پس آن در زمینه کودک در چندین تئاتر قصه‌گو بوده‌ام و در چندین فیلم ایفای نقش کردم.
در یک سریال ۱۵ قسمتی به نام «جایی برای آرامش» به کارگردانی آقای صادقی، در فیلم‌های «یه اتفاق کوچولو» به کارگردانی آقای حاجیان و «دریادلان» به کارگردانی آقای عنایتی و چند فیلم دیگر به کارگردانی آقای حسینی و … .
در حال حاضر هم در حال ساخت دو فیلم کوتاه هستم.
درباره این دو فیلم کوتاه توضیح دهید.
یکی از این فیلم‌ها به اسم «دعا»ست که در حال انتخاب عوامل و بازیگران آن هستم و درباره زود قضاوت کردن آدم‌های امروزی است. فیلم دوم که در حال نگارش فیلمنامه آن هستم، درباره شهدای مدافع حرم است که به نظرم کاری خیلی خوب و به گونه‌ای ادای دین به شهدای عزیز است.
نظرتان درباره تئاتر اصفهان چیست؟
دلم می‌سوزد؛ چرا که با هر کدام از هنرمندان قدیمی در زمینه تئاتر گفت‌وگو می‌کنم، همه و همه از وضعیت تئاتر اصفهان ناراضی هستند و من به آن‌ها حق می‌دهم؛ چون تئاتر روزی بخشی از زندگی این هنرمندان بوده و در حال حاضر آن بخش در حال نابودی است .
ما هنرمندان برجسته‌ای در زمینه تئاتر در اصفهان داریم و امیدواریم که هنر در جایگاهش در شهر اصفهان باقی بماند.
کدام یک از نقش‌های خود را بیشتردوست داشتید؟
در فیلم «یه اتفاق کوچولو»، نقش مادر خانواده را داشتم به نام «ملیحه»؛ زنی بود که سعی می‌کرد زندگی گرم و صمیمانه و خالی از حسرت برای خود و سایر اعضای خانواده‌اش فراهم کند.
در واقع او دوست ندارد همسرش برای رفاه بیشتر خود را تحت فشار زیادی قرار دهد؛ چیزی که در این روزها در خانواده‌ها متاسفانه کم‌رنگ شده است.
برای علاقه‌مندان به هنر و کسانی که می‌خواهند وارد این عرصه شوند چه پیشنهادی دارید؟
برای هر کاری انسان باید آگاهانه وارد عمل شود و اگر کسی تصمیم دارد وارد این رشته شود، سعی کند قدم‌های اول را محکم بردارد؛ این مستلزم مطالعات و اطلاعات عمیق خود شخص است. به نظر من آدم در زندگی باید برای دلش زندگی کند.
هر کاری که دلی باشد، پشیمانی در آن کمتر است؛ افراد علاقه‌مند هنر را به چشم یک شغل و برای درآمد نگاه نکنند؛ بلکه باید بر اساس علاقه وارد این حرفه شوند و برای امرار معاش و مسائل اقتصادی شغل دیگری را برگزینند.
حرف آخر
یک آرزو دارم و آن هم سلامتی و موفقیت همه‌ مردم ایران است؛ به‌ویژه موفقیت سینمای ایران.