در جستجوی «سعادت آباد»

دامون رشیدزاده

فیلم سینمایی «سارا و آیدا» هفتمین ساخته مازیار میری است. مازیار میری در کارنامه فیلمسازی خود فیلم‌های موفقی چون «حوض نقاشی»، «سعادت آباد»، «کتاب قانون»، «پاداش سکوت» را در کارنامه دارد. سارا و آیدا فضایی اجتماعی دارد که به فیلم سعادت آباد میری بسیار نزدیک است. میری این فیلم را بعد از تقریباً دوری چهار ساله از سینما ساخت.

داستان

داستان فیلم درباره دو دوست یعنی سارا و آیداست. سارا دختری ساده و اهل خانواده است که باید بدهی‌های برادرش را بپردازد تا مادرش راهی زندان نشود. در مقابل اما آیدا دختری است که زندگی پیچیده‌ای دارد. مسیر دشوار زندگی، این دو دوست را در وضعیتی سخت گرفتار می‌کند.

شخصیت پردازی

فیلم جدید میری با وجود همه نقاط قوت اما در حد فیلم «سعادت آباد» او نیست. شاید مهمترین مشکل فیلم جدید میری ضعف در شخصیت پردازی باشد. شخصیت‌های فیلم «سارا و آیدا» بر خلاف فیلم سعادت آباد شخصیت‌های تیپیکال هستند و از عمق چندانی برخوردار نیستند. شخصیت‌های این فیلم بیشترین فاصله را با یک شخصیت واقعی دارند و فیلمساز نتوانسته کارکترهایی منحصر به فرد خلق کند.

فیلمنامه

دومین نقطه ضعف «سارا و آیدا» فیلمنامه است. متاسفانه مانند بسیاری از فیلم‌های امروز سینمای ما این فیلم نیز دچار نقص‌های جدی در داستان گویی است. فیلم فراز و فرود چندانی ندارد و در هیچ نقطه‌ای نمی‌تواند تماشاگر را غافلگیر کند. به اصطلاح مرسوم داستان فیلم تخت و یکنواخت است. متاسفانه فیلمنامه نویسان ایرانی مخاطبان خود را با پایین‌ترین بهره هوشی در نظر می‌گیرند و به همین دلیل هم تا این اندازه در داستان گویی ناموفق عمل می‌کنند. سینمای جهان بر خلاف سینمای ایران این روزها سعی می‌کند بیشترین هوشمندی را در فیلمنامه ها رعایت کند. مخاطب ایرانی هم به مدد دنیای اینترنت همچای دیگر مخاطبان جهان بیننده آثاری است که بهره هوشی تماشاگر در حد یک انسان باهوش و یا حتی نابغه در نظر گرفته شده است. از این رو در سینمای امروز کشور نمی‌توان با سرهم بندی کردن داستان‌های ساده امیدوار به استقبال مخاطبان و منتقدان بود.

تاریخ مصرف

سومین نقطه ضعف این فیلم محتوای اجتماعی فیلم است. سرعت معادلات اجتماعی جهان این روزها به حدی بالاست که پدیده‌هایی که امروز خیلی داغ و به روز هستند در کوتاه زمانی جای خود را به پدیده‌های تازه‌تری می‌دهند و از یادها فراموش می‌شوند. نکاتی مانند دابسمش و اتفاق‌هایی از این دست برای فیلمی که قرار است پیزی حدود یکسال و یا حتی بیشتر را تا زمان اکران صبر کند نه تنها نقطه مثبتی نیست بلکه به دلیل اینکه این پدیده‌ها خیلی زود جای خود را به اتفاقات تازه‌تری می‌دهند یک نقطه ضعف به حساب می‌آید. فرض کنید کارگردانی امروز بخواهد درباره پدیده لایو در اینستاگرام فیلم بسازد، قطع به یقین تا یکسال آینده این فیلم بخواهد اکران شود این پدیده نوظهور و داغ امروز جای خود را به اتفاق تازه‌تری خواهد داد و نشان دادن یک موضوع کهنه نمی‌تواند اتفاق خوبی برای یک فیلم باشد. امیدواریم کارگردان‌ها و نویسندگان محترم با در نظر گرفتن این واقعیت کمتر به اسفاده از موضوعات این چنینی روی بیاورند. زیرا تاریخ مصرف این اتفاق‌ها آنقدر کوتاه است که امیدی به دنباله دار بودنشان وجود ندارد.

درنهایت باید گفت فیلم جدید مازیار میری در حد اندازه فیلم‌های خوب او نیست و تنها می‌تواند مخاطبان عام را به دلیل حضور ستاره‌های پرآوازه به سینما بکشاند.

عوامل

کارگردان: مازیار میری/ نویسنده: امیر عربی/ مجری طرح: همایون اسعدیان/ مدیر فیلمبرداری: حسین جعفریان/ طراح صحنه و لباس: شیوا رشیدیان/ طراح چهره پردازی: مهرداد میرکیانی/ تدوین: احمد مرادپور/ دستیار تدوین: علی گورانی/ مدیربرنامه ریزی و دستیار کارگردان: مریم هژیروند/ صدابردار: ساسان نخعی/ مدیر تولید: حسین اکبری/ گروه کارگردانی: مهدی لطیفی، نگار جنیدی/ منشی صحنه: ندا آصف/ فیلمبردار: امیر موسوی/ دستیار فیلمبردار: مرتضی سبحانی/ موسیقی: پیمان یزدانیان/ عکاس: آرزو اتحاد/ مشاور رسانه‌ای: بیتا موسوی / بازیگران: غزل شاکری، پگاه آهنگرانی، مصطفی زمانی، سعید چنگیزیان، شیرین یزدان بخش، یغما گلرویی، تینا پاکروان