موسیقی
هامون رشیدیان
غیرمجاز سومین ساخته حسن یکتاپناه است. حسن یکتا پناه که قبلاً توانسته بود با اولین فیلمش، «جمعه» حضوری موفق در جشنواره کن داشته باشد، او یکی از امیدهای نوظهور سینمای ایران به‌حساب می‌آمد، اما «غیرمجاز» نه‌تنها در ادامه مسیر فیلم‌سازی وی نیست بلکه به طرز تأسف‌آوری ضعیف و غیرقابل‌دفاع است و هیچ کورسوی امیدی از فیلم‌سازی که چشم به موفقیتش داشتیم ندارد.
یکتاپناه در سومین فیلمش به سراغ معضلات اجتماعی دختران نوجوان رفته است. اما بزرگترین ضعف فیلم او هم درست همینجا شکل می‌گیرد زیرا او نگاهی به شدت سطحی و نخ نما به موضوعات دختران نوجوان دارد. شاید اگر یکتا پناه این فیلم را ۱۵ سال پیش ساخته بود اثر او فیلمی به روز و قابل دفاع و شاید هم جسورانه تلقی می‌شد اما غیر مجاز در جامعه امروز ما فیلمی کهنه و فاقد جذابیت و حتی شعاری است.
داستان فیلم آنقدر ساده نوشته شده که تماشاگر احساس می‌کند به شعور او توهین می‌شود، دختری از شهرستان فرار کرده به تهران می‌آید تا نامزدش را پیدا کند اما می‌فهمد پسر با یکی دیگر ازدواج کرده به همین دلیل دختر شهرستانی از صبح تا شب در خیابان به دنبال کار پرسه زنی می‌کند… متاسفانه فیلمنامه اثر آنقدر کهنه و نخ نماست که جایی برای هیچ هنرنمایی باقی نگذاشته و معلوم نیست عوامل این فیلم آیا تا پیش از این انبوه فیلم‌های ساخته شده با چنین سوؤه ای را ندیده‌اند؟ قطعاً بهترین نمونه این فیلم‌ها «من ترانه ۱۵ سال دارم» است که اولین بازی حرفه‌ای ترانه علیدوستی بود و اگر نویسنده و کارگردان قدری به خود زحمت داده بودند و این فیلم را می‌دیدند و از این فیلم کپی می‌کردند در نهایت حاصل تلاششان فیلمی بهتر از فیلم کنونی از آب در می‌آمد.
موسیقی اعصاب خوردکن
یکی از نکات منفی فیلم را باید موسیقی بسیار ضعیف این فیلم دانست. موسیقی غم‌انگیز و البته اعصاب خوردکن در تمام صحنه‌ها همراه شماست، صدای حزن‌انگیزی و پر از ناله لهراسبی که در میانه فیلم و در اوج بدبختی توکا ناگهان شروع به خواندن می‌کند، بیش از آنکه مخاطب را به گریه وادارد اعصابش را به هم می‌ریزد و حتی تمرکزش را از او می‌گیرد. نتیجه هم فیلمی است که اصلاً قامت یک فیلم سینمایی را ندارد و در بهترین حالت شبیه یکی از آن ملودرام‌هایی است که در دهه شصت و هفتاد مشابهش را در برنامه‌های خانواده زیاده دیده‌ایم. «غیرمجاز» برخلاف نیت اصلی فیلم‌سازش هیچ تأثیری بر بیننده نمی‌گذارد و درنهایت او را با یک سردرد از موسیقی‌های پیاپی و بی‌دقت انتخاب‌شده فیلم روانه خانه می‌کند.
بازی‌ها
شخصیت برادر شادی، شایان با بازی همیشگی و کلیشه‌ای میلاد کی مرام در نقش برادر متعصب که حلقه اتصال این دو دختر است هم بسیار بد پرداخته‌شده است. یکتا پناه با به تصویر کشیدن تصویر مردی هرزه که هرزگی را برای خود جایز می‌داند و خواهرش را از آنها منع می‌کند، نمی‌تواند به عمق این مشکل بزرگ در بین مردان ایرانی نفوذ کند. اینکه درنهایت هرزگی‌های شایان است که مسیری را که در مقابل خواهرش قرار داده است، نشان می‌دهد که تصویر ذهنی یکتا پناه هم از غیرت مردانه و تعصب کورکورانه همان نگاه فیلم فارسی‌های دهه پنجاه خورشیدی است. بازیگران زن فیلم هم آنچنان ضعیف ظاهر شده‌اند که اصلاً بهتر است به بازی آنها در فیلم نپردازیم.
در کل باید گفت فیلم غیرمجاز فیلمی به شدت کلیشه‌ای با داستانی تکراری و فاقد جذابیت است که حرفی برای گفتن ندارد. کارگردانی فیلم تمام امید کسانی که فکر می‌کردند یکتاپناه روزی کارگردان موفقی می‌شود را برباد می‌دهد. مطمئناً این فیلم نقطه تاریکی در کارنامه هنری حسن یکتاپناه است.
اسامی عومل فیلم به این شرح است: تهیه‌کننده: محمد حسین عامری پویا، کارگردان: حسن یکتا پناه، نویسنده: محمد سلیمانی، تدوین: نازنین مفخم، مدیرفیلمبرداری و مجری طرح: رضا رخشان، مدیر تولید: رضا نوروزی، طراح صحنه و لباس: علی وطن‌دوست، طراح گریم: عباس عباسی، مدیرصدابرداری: جواد مقدس، عکس: مهسا طیب‌طاهر، فیلمبردارپشت صحنه: ساراگوهری، روابط عمومی: مریم رضازاده، بازیگران: میلاد کی‌مرام، لیلا زارع، با حضور پریوش نظریه و با معرفی یاسمن معاوی و نگار جوکار
