میراثی گرانبها از نورالله کسایی در دهاقان
حکمت الله زمانی
شـادروان نـورهللا کسـایی بـا وجـود عمـر کوتـاه و سـالهای محــدود خدمــت در دهاقــان، میــراث گرانبهایــی بــه جــا گذاشـت؛ مدیریـت آمـوزش و پـرورش در سـالهای ۱۳۴۵ و ۱۳۴۶ هجـری شمسـی کـه بـرای بسـیاری ازجملـه ایـن حقیـر کـه شـاگرد ایشـان بـودم، الگویـی ارزشـمند بـود. او طـی ایـن سـالهای کوتـاه، خدمـات شـایانی به ایـن مرز و بـوم کـرد. کسـایی، مـردی فرهیختـه، فهیـم، مدیـر و مدبر بـود. زبانـی گویـا، بیانـی نافـع و رسـا داشـت و درمجمـوع سـخنوری فصیـح بـود. مسـتعدبودن، داشـتن قامتی رشـید و باشــوکت، آراســتگی کامــل و عالقــه و توجــه بــه ظاهــر از ویژگیهــای پســندیده و حاکــی از روح فرهنگــی او بــود. درواقــع میتــوان گفــت در مدیریــت هــم زیبایــی درون داشـت و هـم زیبایـی بـرون. کاردانـی و معلومـات و لیاقـت از بصیرتـش هویـدا بـود و بـرای شـهر دهاقـان اندیشـههای بلنـد در سـر داشـت و تـا آنجـا کـه میتوانسـت در احیـای ترویـج علـم و ادب اهتمـام ورزیـد. وی پایهگــذار آمــوزش و پــرورش منطقــه دهاقــان و گویــا ادامهدهنـده راه روانشـاد مالشـکرهللا رضوانـی، پـدر فرهنـگ نویـن دهاقـان، بـود. بـه زبـان عربـی عشـق میورزیـد و آن را زبــان آخــرت میخوانــد. دانشآمــوزان را بــه آداب واالی انســانیت مــؤدب و بــه اخــاق عالیــه ســفارش میکــرد. در نحــوه تدریــس آمــوزگاران نظارتــی مســئوالنه داشــت. در فکــر شــهرت نبــود. افســوس عمــر مدیریــت او در دهاقــان دیــری نپاییــد! در زمینــه عمــران، گرفتــن زمیــن بــه متــراژ ۱۴۷۰۰ متــر مربــع از مالــکان خیــر بــرای تأســیس مراکــز فرهنگـی و احـداث آموزشـگاهها از خدمـات برجسـته او بـود. کســایی پــس از یــک ســال و انــدی خدمــت در دهاقــان، بـه منظـور ادامـه تحصیـل، زادگاه خـود شـهرضا را بـه قصـد تهـران بـرای همیشـه تـرک کـرد و بـا اخـذ دکتـری الهیـات در سـال ۱۳۵۴ در دانشـگاه تهـران بـه تدریـس پرداخـت و در کســوت ادب و ســخن شــهرتی عــام یافــت و فرزانــهای وارسـته شـد. از مشــهورترین تألیفــات و فعالیتهــای وی میتــوان بــه مـدارس نظامیـه، مـدرس مـرد دیـن و سیاسـت و همـکاری علمـی بـا دایرهالمعـارف بـزرگ اسـامی اشـاره کرد. شـرکت در کنگرههـای بینالمللـی در لبنـان، مصـر، ایتالیـا، بـا ایـراد مقالــه و ســخنرانی، از فعالیتهــای برونمــرزی ایــن مــرد بـزرگ بـود. وی ســرانجام پــس از عمــری تــاش و کوشــش علمــی و فرهنگـی بـه سـال ۱۳۷۹ در سـن ۶۱ سـالگی در اثـر سـکه قلبــی درگذشــت و در قطعــه هنرمنــدان بهشــت زهــرا بــه خــاک ســپرده شــد روحــش شــاد. روح پــدرم شــاد کــه میگفــت بــه اســتاد / فرزنــد مــرا عشــق بیامــوز و دگــر هیــچ
