هنر هیچ انتهایی ندارد
منصوره عبایی
صدای انیمیشن ایران آنطور که باید شنیده نشده است.
در سالهای اخیر شاهد بودیم که استودیوی پویانما با همکاری اداره کل آموزش فنی و حرفهای در راستای ایجاد فرصت‌های شغلی اقدام به برگزاری ورکشاپ ها و همایش‌های رایگانی کرده است که علاقه مندان به رشته‌های پویانمایی، بازیگری، کارگردانی، فیلم نامه نویسی و فناری اطلاعات در این همایش‌ها شرکت می‌کردند تا علاوه بر آموزش، بتوانند شغلی را هم در آینده داشته باشند. برگزاری چنین همایش‌هایی علاوه بر شناسایی فرصت‌های شغلی کار آفرینی، را نیز به دنبال داشته است. استودیوی پویانما با برگزاری این گونه ورکشاپ ها توانسته برای تعداد زیادی اشتغال زایی کرده و هنرمندان و متخصصان را جذب و از آنها استفاده کند. مصاحبه‌ای داشتیم با علی مشایخی یکی از فعالان این استودیو تا از تجربیات او استفاده کنیم.
خودتان را برای مخاطبانمان معرفی کنید و از فعالیت‌هایتان در حوزه انیمیشن بگویید؟
علی مشایخی-کارگردان و انیماتور و مدیر تولید در حوزه فیلم و انیمیشن- هستم. کار خود را از سال ۸۵ شروع کردم و اولین کار بین الملی خود را با انیمیشن سینمایی” سرزمین خواب” به عنوان انیماتور تجربه کرده‌ام.در این سالها افتخار کار در دو انیمیشن سینمایی بین المللی به عنوان سوپوایزر بخش انیمیت و دستیار فنی کارگردان و همچنین مدیر تولید را زیر نظر استاد خود، اقای دکتر لطفی داشتم. در بخش فیلم‌های سینمایی پلانتاریوم هم به لطف خدا تجربه‌های خوبی به عنوان انیماتور و مدیر تولید، کسب نموده‌ام.همچنین کارگردانی دو مجموعه انیمیشن کوتاه نیز بخشی دیگر از فعالیت‌های اینجانب می‌باشد.
ظاهراً در رشته نرم افزار مشغول به تحصیل بودید، چه شد که به سمت انیمیشن روی آوردید؟
بله، رشته تحصیلی بنده نرم افزار کامپیوتر است. در آن زمان رشته تحصیلی و دانشگاهی به عنوان انیمیشن و پویانمایی وجود نداشت از این رو چون در بخش انیمیشن فعالیت داشتم و ارتباط زیادی با کامپیوتر و زبان‌های برنامه نویسی داشت این رشته رو انتخاب کردم.
با توجه به چشم اندازی که پیش از ورود به این عرصه برای خود ترسیم کرده بودید، چند درصد راه برایتان قابل پیش بینی بود؟
به نظر من انیمیشن و کلاً هنر هیچ انتهایی ندارد بنابراین شما همیشه در این راه درحال حرکت هستید. اما یکی از آرزوهای مهمی که در اول کار داشتم (در ۱۸ سالگی) حضور به عنوان انیماتور در یک انیمیشن سینمایی بین المللی بود که خدارو شکر محقق شد.
تا جایی که بنده اطلاع داشتم شما از معدود افرادی بودید که در اصفهان به ارائه انیمیشن با بهره گیری از استانداردهای جهانی تأکید و فعالیت داشتید، این امر از کجا نشأت می‌گرفت؟
بله، اصفهان از جمله شهرهایی هست که هنرمندان خوش فکر و با ذوق زیادی دارد و این خود پتانسیل قوی در این حوزه است. سالانه انیمیشن‌های زیاد و موفقی از سرتاسر دنیا از جمله امریکا، فرانسه، هند، ژاپن و جدیداً ترکیه تولید و ارائه شده که در این انیمیشن‌ها فرهنگ این کشورها مورد توجه دنیا قرار گرفته است. اما بنظر بنده دنیا هنوز از ما به عنوان کشوری با فرهنگی قوی و عمیق، انیمیشن قابل قبولی با داستان قوی و فرهنگ غنی ایرانی ندیده است. در واقع هنوز صدای انیمیشن ایران آنطور که باید شنیده نشده است.
یکی از اهدافی که دنبال می‌کردید استعدایابی، آموزش و بهره گیری و پرورش نیروهای علاقه مند بود. تا چه حد برگزاری ورکشاپ ها و همایش‌ها را برای پرورش و ارتقای سطح علمی انیمیشن ایران مفید دیدید و چند درصد این عملکرد مؤثر بود؟
در اوایل دهه ۸۰ زمانی که پروژه سینمایی سرزمین خواب را شروع کردیم، بزرگترین مشکل ما کمبود نیروی متخصص در حوزه‌های مختلف فیلم و انیمیشن بود. متاسفانه در اصفهان و در شهرهای دیگر کشور این نیرو به ندرت پیدا می‌شد. اگر نیرویی هم شناسایی می‌شد، به دلیل تعدد نرم افزارها و ابزارهای تولید این عدم یکپارچگی خود مشکلی بر مشکلات دیگر بود لذا از همان سالها با برگزاری ورک شاپ ها و همایش‌های تخصصی و همچنین دوره‌های تخصصی در این حوزه نیروهای با استعداد را شناسایی، آموزش و بکار می‌گرفتیم.
از اوضاع و احوالات انیمیشن نیروی صلح (انیمیشنی که از سال ۸۸ کلید خورد) بگویید؟ چه امری باعث تأخیر در ساخت این انیمیشن قوی و انیمیشن‌های مشابه می‌شود؟
پروژه نیروی صلح از سال ۹۲ زیر نظر استودیو پویانما به کارگردانی آقای رفیع پور ادامه پیدا کرد و بنا به دلایلی در سال ۹۵ کارگردان این پروژه تغییر کرد اکنون با نام افسانه سیمرغ به کارگردانی اقای دکتر لطفی در حال تولید می‌باشد. در مورد مشکلات پیش آمده بزرگترین مشکل اعمال سلایق مختلف در یک هدف و پروژه بزرگ است که متاسفانه دوباره کاری‌ها و هزینه‌های زیادی رو همیشه برای این مدل پروژه‌ها ایجاد می‌کند البته هم اکنون روند تولید سریع‌تر از گذشته شده است.
بین انیمیشن سازان و فعالان این عرصه بسیار رایج است که بعد از مدتی برای پیشرفت به خارج از کشور مراجعه می‌کنند، به نظر شما چرا این امر رایج شده است؟ چرا اکثراً تمایلی برای ارتقای سطح انیمیشن داخلی را ندارند و گاهی بعد از مدتی فعالیت نا امید می‌شوند؟
به نظر بنده دو دلیل مهم باعث این اتفاق دردناک برای سینمای ایران شده است. یکی عدم یکپارچگی نیروها و کمبود روحیه کار تیمی و دوم عدم بودجه کافی برای ساخت یک پروژه با پارامترهای بین اللملی.
آینده انیمیشن ایران را چگونه می‌بینید؟
خیلی خوب، در حال حاضر متخصصین زیاد و خوش فکری را می‌بینم که حرفهای زیادی برای گفتن در این حوزه چه از لحاظ فنی چه از لحاظ هنری دارند.
