چهره‌ای برای هزارنقش
علی ابراهیمی
سینما همیشه جذابیت‌های خاصی داشته و در این میان مقوله بازیگری برای مخاطبین عام وخاص پرجلوه‌تر بوده است. سینمای ایران نیز در طول حیات خود بازیگران زیادی را به خود دیده است که در میان مردم به شهرت رسیده و باعث تضمین فروش فیلمها شده‌اند. سی وششمین جشنواره فیلم فجر، می‌خواهد از بازیگری تقدیر کند که به عقیده منتقدین اهل فن و مردم، مردی با صورت دوست داشتنی است و هزار نقش را می‌توان برچهره اش گریم کرد. در واقع هم سوپراستار بوده و هم محبوب و از همه مهمتر بازیگر ماندگار در هر نقش. این بازیگر دوست داشتنی کسی نیست جز اکبر عبدی.
اکبرعبدی
اکبرعبدی کارش را با بازیگری در تلویزیون شروع کرد. برای کودک و نوجوانی که درآن سالهای دهه شصت، با آنهمه فشار و جنگ و تحریم‌های ابتدای انقلاب روزگار را سپری می‌کرد. با این وجود، این دوران، دوران طلایی تلویزیون و سینما به شمار می‌رود. هوز «محله بهداشت» و «مدرسه‌ام دیرشد» خاطره انگیزترین سریال‌های تلویزیون آن دوران هستند. وی پس از آن وارد سینما شد و با فیلمهای مطرحی همچون اجاره نشینها، مردی که موش شد، ای ایران و فیلم مادر ساخته علی حاتمی برسر زبان‌ها افتاد. اکبر عبدی چهره پولسازی شده بود ولی از دام شهرت‌های زودگذر و حواشی‌های کاذب سینما که متاسفانه بعضی از بازیگران ایرانی درگیر آن شدند رهایی یافت و با انتخاب نقشهای کوچک و بزرگ خود را محبوب‌تر ساخت. وی هر چند مدتی در عرصه بازیگری از دوران اوج خود فاصله گرفت اما این نیز برایش خوش یمن بود چراکه با فیلمهایی دیده شد که هرکدام در دهه‌های مختلف جزو فیلمهای پرفروش یا جریان ساز سینمای ایران شدند.
بدون شک نقشهایی که عبدی بازی کرده فقط برچهره این بازیگر و حرکاتش منطبق است. از نقش یک کودک گرفته تا پیرمرد و نقشهای زنانه که این نشان از قدرت، تسلط و درک عمیق بازیگری وی دارد. به نظر می‌رسد دهه شصت، بازیگری را در سینما حرفه‌ای‌تر کرد، زیرا بازیگرانی در این عرصه ظهور کردند که مانند داریوش ارجمند، خسرو شکیبایی، امین تارخ و اکبر عبدی تکنیکی‌تر به مسئله بازیگری نگریستند؛ هر چند نباید فراموش کرد که پیش از انقلاب نیز استادانی چون نصیریان و انتضامی وجمشید مشایخی در این راه پیشگام بودند.
بازی کردن در کنار اکبر عبدی برای هر بازیگری هم آرزوست و هم یک کلاس درس حرفه‌ای. علاوه بر تشویق و قدردانی بدلیل تلاش این افراد برای اعتلا و پیشرفت سینمای ایران، باید از حضور آن‌ها برای تربیت نسل آینده استفاده کرد و نسل جوان بازیگر ایرانی ادامه دهنده راهشان باشد.
اهمیت کار عبدی وقتی روشن می‌شود که به کارنامه سینمایی وی نگاهی بیاندازیم و می‌بینیم کمتر بازیگری این چنین پرژانر ظاهر شده است، از کمدی گرفته تا فیلم اکشن و ملودرام یا جنگی. این نشان از این دارد که بازیگری یعنی ایفای نقشهای مختلف و فراری شدن از تکرار و با تأسف سینمای ایران کمتر، چنین بازیگرانی دارد.
درپایان ضمن تقدیر از این چهره دوست داشتنی و هزار نقش سینمای ایران، امیدواریم همواره سالم و تندرست باشد و در فیلمهای آینده نیز حضور فعال داشته باشند.
