چیزهای هست که نمی‌دانی
دامون رشیدزاده
فیلم خانه (ائو) یکی از فیلم‌های تحسین برانگیز سینمای مستقل ایران در سال‌های اخیر است. سینمایی که به مدد سینماهای هنر و تجربه در شهرهای مختلف ایران امکان دیده شدن پیدا کرده‌اند. اصغر یوسفی نژاد کارگردان این فیلم در اولین تجربه خود دست به خلق اثری درخشان زده است. اثری که می‌توان با دیدنش امید داشت که هنوز هم سینمای معناگرا و شاعرانه ایران حرف‌هایی برای گفتن دارد. یوسفی نژاد کارگردان جسوری است و این از داستان فیلم همچنین از انتخاب زبان آذری و استفاده نابازیگران می‌توان تشخیص داد.
پیرمردی از دنیا رفته و همه دور جسد او جمع شده‌اند. تنها دخترش باقی مانده‌اش” سایه” از همسایگان می‌خواهد تا جسد پدر را در اتاقش تا آمدن داماد خانواده نگه دارند. متوفی وصیت کرده که بعد از مرگ، جسد او را در اختیار دانشکده پزشکی برای استفاده علمی قرار دهند اما دختر شدیداً مخالف است. در طول زمان فیلم افراد حقیقی و حقوقی مختلفی تلاش می‌کنند تا «سایه» را مجاب کنند به وصیت پدرش عمل کند اما…
فیلم سعی می‌کند تا حال و هوای یک خانه سنتی عزادار ترک زبان را در طول یک روز به نمایش بگذارد. فیلم خانه از چند پلان سکانس طولانی تشکیل شده که دیالوگ‌ها روایت را پیش می‌برند و دوربین آن‌را گزارش می‌کند. اتمسفر داستان سیاه است و بازی‌های باورپذیر و نحوه فیلمبرداری به درک بیشتر این فضای دارک و متشنج کمک می‌کند. پایان‌بندی فیلم شاید متناسب با لحن راوی‌گری و فضای روایت نباشد اما بسیار دلچسب، غافلگیرکننده و دراماتیک است.
با وجود همه نکات مثبت فیلم داری چند نکته منفی هم هست که البته در کار یک کارگردان فیلم اولی طبیعی است.
زبان
اولین مشکل فیلم برای بینندگان غیر آذری زبان خواندن زیر نویس است. فیلم دیالوگ‌های مهم و کلیدی زیادی دارد و به همین دلیل هم بیننده باید حواسش به دیالوگ‌ها باشد و ممکن است بعضی صحنه‌ها را از دست بدهد. از آنجا که در سینما بیننده امکان توقف و بازگشت به به عقب را مانند نمایشگرهای خانگی ندارد ممکن است در بعضی صحنه‌ها دچار سردرگمی شود. کشور ما هنرمندان درخشانی در عرصه دوبله دارد و امیدوارم این فیلم با دوبله فارسی هم اکران شود تا بینندگان بیشتری را جذب کند. به شخصه اعتقاد دارم این فیلم با دوبله خوب می‌تواند در تمام سینماهای کشور اکران شود و به فروش خوبی هم دست یابد.
ضعف داستانی
یوسفی نژاد خیلی زود دست شخصیت اصلی و ماجراهای پشت پرده را رو می‌کند. به دلیل لو نرفتن داستان از بیان دقیق این ماجرا معذوریم اما یوسفی نژاد باید سعی می‌کرد تا انتهای قصه اصل ماجرا را از بیننده مخفی نگه دارد. هر چند او تمام تلاش خود را در این زمینه به کار گرفته اما با این حال بینندگان هوشیارتر قبل از پایان می‌توانند حدس بزنند که اصل ماجرا چه بوده است به همین دلیل هم اگر نویسنده می‌توانست کمی پیچیدگی به داستان اضافه کند انصافاً با فیلمی بی نقص روبرو بودیم که در نوع خود اتفاقی ویژه در سینمای ایران بود.
در نهایت اما با وجود این نقاط ضعف بازهم فیلم خانه فیلمی درخشان است. بازی نابازیگران فیلم به حدی خوب و باورپذیر است که تنها پس از دقایقی از شروع فیلم بیننده فراموش می‌کند که همه این بازیگران آماتور هستند. محدثه حیرت در نقش اصلی فیلم فوق العاده ظاهر شده است. هر چند با یک فیلم نمی‌توان درباره یک بازیگر نظر داد اما محدثه حیرت قطعاً یکی از بازیگران با استعدادی است که از او در آینده بیشتر خواهیم شنید. چهره و نوع بازی محدثه حیرت بیش از همه بازیگران ما را به یاد بازی‌های خوب لیلا حاتمی می‌اندازد و بی دلیل هم نیست که خیلی‌ها او را لیلا حاتمی جدید سینما می‌دانند. فیلم خانه را می‌توانید در سینماهای هنر و تجربه به تماشا بنشینید و از ماجرای پیچیده آن لذت ببرید. این فیلم ارزش بیش از یکبار دیدن را هم دارد و امیدوارم خیلی زود با دوبله فارسی اکران شود.
