کپی برابر اصل
نگاهی به سریال پرستاران
کپی برابر اصل
هامون رشیدیان
سریال «پرستاران» به تهیه‌کنندگی داود هاشمی، نویسندگی علیرضا افخمی و کارگردانی شهرام شاه‌حسینی یکی از سریال‌های جدید رسانه ملی است که هر شب به جز پنجشنبه‌ها ساعت ۲۲:۱۵ از شبکه یک سیما پخش می‌شود. پرستاران یک ملو درام اجتماعی است و داستان‌های این سریال در بخش اورژانس بیمارستان نورافشار تهران اتفاق می‌افتد که دارای یک خط اصلی داستانی با بازیگران ثابت است و محور اصلی آن پرستاران و پزشکان هستند. در واقع این سریال با هدف آشنایی مردم با جامعه درمانی و پزشکی کشور به خصوص دشواری‌های حرفه پرستاری تولید شده است. فاطمه گودرزی و عاطفه رضوی در نقش سوپروایزر و لیندا کیانی، الناز حبیبی و فریبا نادری در نقش پرستار پنج بازیگر اصلی سریال هستند. حداقل ۳۰ بازیگر در نقش بستگان، دوستان و همکاران این پرستارها نقش‌هایی جدی در این سریال دارند که از جمله آنها می‌توان به امین زندگانی، مهدی صبایی، سیاوش خیرابی، صفا آقاجانی، مریم یوسف، رضا توکلی، محمد عمرانی، اشکان اشتیاق، نسرین نکیسا، ایمان باقری، شهنام شهابی، شهرام قائدی و شهرام عبدلی اشاره کرد. این سریال در ۵۲ قسمت تولید شده و از تولیدات مشترک رسانه ملی و وزارت بهداشت درمان و آموزش پزشکی است که ۲۵ قسمت آن در قالب فصل اول و ادامه آن در قالب فصل دوم به روی آنتن خواهد رفت.
کپی یا اصل؟
اگر چه نویسنده و کارگردان این سریال بر نو بودن سریال از نظر سوژه و محتوا اصرار دارند اما واقعیت این است که سریال پرستاران مدل ایرانیزه شده چند سریال معروف خارجی از جمله سریال استرالیایی «پرستاران» و سریال آمریکایی «آناتومی گری» است. سریال‌هایی که معروفیت جهانی دارند و اتفاقاً یکی از آنها یعنی سریال پرستاران از شبکه یک سیما پخش شده و بینندگان ایرانی آشنایی کاملی با آن دارند.
واقعیت یا بخشی از حقیقت؟
آنچه که موجب محبوبیت سریال‌های پزشکی در دنیا شده در وهله اول آموزش‌هایی است که از طریق این سریال‌ها به مخاطبان ارائه می‌شود و در وهله دوم آشنایی با شرایط سخت شغل‌هایی همچون پرستاری. در اینگونه سریال‌ها که معمولاً با تحقیقات وسیع و مشاوره پزشکان متخصص ساخته می‌شود سعی می‌شود تا جای ممکن زندگی افراد به صورت واقعی به تصویر کشیده شود و تمام زوایای پنهان اینگونه مشاغل به بهترین نحو ممکن به تصویر کشیده شود. در این سریال‌ها خطاهای پزشکی، اشتباهات سهوی و عمدی در کنار تمام فداکاری‌های پزشکان نشان داده می‌شود تا مخاطب بتواند درک بهتری از حرفه سخت پزشکی و پرستاری داشته باشد. اما آیا سریال پرستاران وطنی نیز همینگونه خواهد بود؟ آیا جامعه پزشکان و پرستاران ایران که حتی شوخ‌های ساده سریال طنز را تحمل نمی‌کنند اجازه می‌دهند اشتباهات پزشکی به تصویر کشیده شود؟ آیا سریالی که قرار است همدلی را میان مردم و جامعه پزشکی و پرستاری گسترش دهد تنها با نشان دادن بخشی از واقعیت می‌تواند موفق باشد؟ همه این‌ها سؤال‌هایی است که تا به حال سریال نتوانسته پاسخ مناسبی به آن دهد و باید به انتظار نشست و دید که آیا در آینده موفق به انجام این کار خواهد شد یا این سریال هم به جمع سریال‌های بی مخاطب خواهد پیوست.
