تراژدی زباله
دامون رشیدزاده
فرقی نمیکند روز عزا باشد یا روز عید، تمامی این روزهای عزیز با یک صحنه تراژیک به پایان میرسند؛ انبوهی از زبالههای رها شده در کوچهها و خیابانها اتفاقی دردناک است که دل هر بیننده با وجدانی را به درد میآورد اما افسوس که این واقعه ناگوار هر سال تکرار میشود بی آنکه تغییری در آن رخ دهد.
متاسفانه یکی از عادتهای ناپسند ما ایرانیها رها کردن زبالهها در خیابان است این ماجرا هم نه پیر و جوان میشناسد و نه زن و مرد. متاسفانه اکثریت جامعه ما کوچه و خیابان را جز محل زندگی خود به حساب نمیآورند و بهداشت و پاکیزگی را تنها مختص خانه میدانند. شاید شعار شهر ما خانه ما دیگر این روزها یک شعار کلیشهای باشد اما واقعیت این است که میکروبها، ویروسها و باکتریهای مضر در هر مکانی میتوانند باعث بیماری ما شوند. اگر به این خیال بنشینیم که خانه ما تمیز است پس ما دچار بیماری نمیشویم باید گفت این خیال باطلی است. میکروبها، ویروسها و باکتریهای مضر در هر مکانی میتوانند ما را هدف قرار دهند. ریختن زباله در کوچه خیابان یکی از عوامل مهم گسترش بیماریهاست. بیماریهایی که متاسفانه این روزها آمارش از هر زمان دیگری بالاتر است.
یکی از مصائب روزهایی مانند تاسوعا و عاشورا رها شدن هزاران تن زباله در سطح شهرها و روستاهاست زبالههایی که فارغ از بحث گسترش بیماریهای واگیردار قامت خمیده رفتگران را بیش از هر زمان دیگری خم میکند. اگر نگاهی به کوچه و خیابانهای شهر و یا روستای خود داشته باشید و منصفانه خود را به جای رفتگران تصور کنید از حجم کاری که باید یک رفتگر انجام دهد شگفت زده و البته اندوهگین خواهید شد.
انداختن زباله در سطل آشغال یک فرهنگ است و این فرهنگ ربطی به جایگاه اجتماعی افراد و یا میزان درآمد و سوادشان ندارد. اینکه این حجم از زباله در گوشه گوشه شهرها و روستاهای کشور ما رها میشود نسان از این دارد که بخش بزرگی از جامعه ما هنوز با این فرهنگ آشنا نیستند. گسترش این فرهنگ نیازمند عزمی جدی است که هر کدام از ما ابتدا باید از خودمان و اطرافیانمان شروع کنیم. در این میان وظیفه کسانی که اقدام به پخش نذری هم میکنند از بقیه افراد جامعه بیشتر است. امیدواریم همانگونه که نوشتن نام مبارک بزرگان دینی بر روی نذریها یک سنت است روزی شاهد این باشیم که بر روی تمام ظروف نذری نوشته شده باشد از انداختن این ظرف در کوچه و خیابان خودداری کنید.