تنها آمریکا یا آمریکای تنها؟
نفیسه الله دادی
ترامپ با شعار «نخست آمریکا» روی کار آمد و اولویت را به پیشرفت و ترقی آمریکا داد؛ اما خواه‌ناخواه روابط بین‌الملل در این شعار مؤثر خواهد بود.
ترامپ با خروج از توافقات بین‌المللی تقریبا اینک تنها و منزوی در گوشه‌ای ایستاده است؛ البته نه ساکت، بلکه مشغول پاتک‌زدن به ثروت سعودی‌ها و امثال آنهاست.
رئیس‌جمهور آمریکا پایش را توی یک کفش کرده است که پیمان‌ها، توافقات و معاملات باید مطابق خواست او باشد، نه رأی جمعی طرف‌های شرکت‌کننده در آن پیمان و معامله و توافق؛ نمونه‌اش زیاد است: پیمان نفتا، توافق هسته‌ای با ایران، پیمان مقابله با تغییر اقلیم مشهور به پیمان پاریس و همچنین معاملات تجاری با اروپا و افزایش تعرفه‌های واردات و این آخری بیانیه مشترک نشست گروه هفت در کانادا.
«نشریه ویک» خودرأیی ترامپ را در همه این میدان‌ها، تعبیر به تنهایی کرده است. ترامپ هر روز دیوار خودساخته دور آمریکا را قطورتر و مرتفع‌تر می‌کند. رئیس‌جمهور ایالات متحده از مواضعش کوتاه نمی‌آید؛ اینک با طرح تعرفه‌های تجاری سنگین با اروپا و چین و روسیه نیز دست به گریبان است. ترامپ می‌خواهد با سخن ملت‌ها را همراه خود کند، اما با خشونت نرم آنها را در بحرانی سخت گرفتار نماید؛ برای نمونه دولت ترامپ ادعا کرد در کنار مردم ایران می‌ماند؛ مسئله‌ای که روز دوم جولای بار دیگر از سوی برایان هوک، مسئول سیاست‌گذاری وزارت امور خارجه آمریکا هم تکرار شد؛ اما تأثیرات منفی سیاست‌گذاری‌های ایالات متحده به طور عمده گریبان‌گیر مردم عادی ایران شده است؛ از تحریم‌ها گرفته تا همراهی و همفکری با منافقان.
دولت ترامپ برای کاهش گستره نفوذ ایران در منطقه فقط روی فشار اقتصادی شرط بسته است و تقریبا در این مسیر عربستان قول مساعدی به ترامپ برای تأمین نفت داده است؛ اما به نظر بیشتر کارشناسان عربستان مستعد چنین تولیدی نخواهد بود؛ بنابراین ترامپ در محاسبه میزان تحریم‌ها هم موفق نیست و همین عوامل سبب انزوای وی شده است.
