حفظ قرآن در اسارت

(حجه الاسلام دکتر سید محمد رضا علاءالدین)

روزهای نخستین ورودمان به اردوگاه هیچ امکانات معنوی در اختیارمان نبود سربازان بعثی حتّی با داشتن مُهر نماز مخالفت می کردند . قرآن و نهج البلاغه نیز در آن روزها به شدّت ممنوع بود . یکی از بچه ها هنگام اسارت قرآنی را مخفیانه نگه داشته بود و به هر مشقّتی بود در محلی از اردوگاه از آن حفاظت می کرد . با گذشت ایّام و کمتر شدن حساسیّت عراقی ها تصمیم گرفت آن قرآن را هر شب مهمان یک آسایشگاه گرداند . در هر آسایشگاه بین ۱۳۰ تا ۱۷۰ نفر اسکان یافته بودند  ومعلوم است اکثریت بچه ها طالب بهره مندی از آن قرآن کوچک سی جزء  برای حفظ بودندبودند و از آنجا که عراقی ها به تجمع افراد حساسیّت ویـژه ای نشان می دادند امکان بهره مندی دسته جمعی هم از آن نبود . یکی از برادران ، مسؤول برنامه ریزی و زمان بندی استفاده از آن قرآن شد آنها با مراقبت شدید از آن قرآن بهر ه می بردند آیه وجعلنا می خواندند و آن را بین افراد  ردّ و بدل می کردند . با آمد ن صلیب سرخ و ثبت نام اسرا از اولین درخواست های بچه های اردوگاه قرآن مجید بود که افسر عراقی با اهدای یک قرآن به هر آسایشگاه موافقت کرد و در نوبت های بعد تعداد آن به ده قرآن به ازای هر آسایشگاه رسید