در مدارس جایی برای معلولان نیست
دامون رشیدزاده
شعار «معلولیت، محدودیت نیست» را همه ما شنیده‌ایم. اما این شعار تا چه اندازه در جامعه ما کاربرد دارد. زمانی که ما با افتخارآفرینی ورزشکاران معلولمان سرخوش از از حس پیروزی می‌شویم شنیدین شعار «معلولیت، محدودیت نیست» لذت بخش است اما اگر چشم هایکمان را باز کنیم آنقدر محدودیت بر سر راه معلولان کشور وجود دارد که شاید باورش برای خیلی‌ها سخت باشد. یکی از معضلات بزرگ کودکان معلول تحصیل در مدارس عادی است. بر اساس قانون بسیاری از معلولان جسمی می‌توانند در مدارس عادی تحصیل کنند این کودکان نیازهای آنچنانی ندارند و با اندکی تلاش از سوی مسئولان مدارس می‌توانند به راحتی کنار دیگر دانش آموزان به تحصیل و درس و مشق بپردازند اما متاسفانه نگاه غلط جامعه به معلولان باعث شده بسیاری از این کودکان علیرغم داشتن استعدادهای بی نظیر از حق تحصیل در مدارس عادی محروم باشند.
مدیران بسیاری از مدارس کشور به بهانه اینکه دانش آموز معلول در کنار دیگر دانش آموزان افسرده می‌شود و یا ممکن است مورد اذیت و آزار واقع شود از پذیرش این کودکان سر باز می‌زنند. شاید به همین دلیل هم هست که جامعه ما تا این حد از کمبود امکانات برای معلولان رنج می‌برد زیرا تا جامعه‌ای به این بلوغ نرسد که افراد معلول هم حق زندگی عادی دارند شرایط برای بهبود کیفیت این افراد تغییر نخواهد کرد.
تغییر باور و نگاه افراد
تغییر باور و نگاه افراد به معلولیت و معلولان، گامی مهم در رفع موانع حضور این افراد در اجتماع و مشارکت در فعالیت‌های اجتماعی مختلف است و هر یک از افراد در جایگاه خود باید در این تغییر نگرش سهم خود را ایفا کنند. وقتی فردی در جایگاهی چون مدیر یا معلم مدرسه، مشغول به کار است، می‌تواند مسئله تغییر نگرش در خصوص دیدگاه حاکم نسبت به معلولیت جسمی در میان دانش‌آموزان را دنبال کند و زمینه حضور و تحصیل کودکان معلول جسمی را در بین سایر کودکان فراهم سازد؛ این در حالی است که مدیران مدارس در خصوص ثبت‌نام دانش‌آموزانی که دارای معلولیت جسمی هستند، وظایف مشخص و از پیش تعریف شده‌ای دارند و موظفند که به آن‌ها عمل کنند. مراجعه خانواده هایای که کودکی با وجود معلولیت جسمی در خانه دارند و کودک آن‌ها به سن تحصیل رسیده است، موضوعی است که باید با دقت نظر مدیران مدارس و سیستم‌های آموزشی همراه شود. مدیران مدارس ضمن انجام ثبت‌نام اولیه دانش‌آموزان معلول جسمی، باید در گام نخست سایر دانش‌آموزان را که با وجود سلامت جسمی در محیط آموزشی حضور دارند را نسبت به فرد فوق که دارای معلولیت جسمی است آگاه کنند و موارد مورد نیاز را در مواجهه با او به آن‌ها تعلیم بدهند.
این طرز تفکر که کودکان معلول نیز مثل سایر کودکان از توانایی‌های آموزشی برخوردار هستند و تفاوت آن‌ها با دیگران، تنها به لحاظ جسمی است باید توسط مدیران مدارس در میان دانش‌آموزان ترویج شود که متاسفانه هنوز در برخی از استان‌های کشور با چیزی غیر از این طرز تفکر مواجه هستیم. هر روز خبرهای متعددی از موفقیت‌های بی‌شمار دانش‌آموزان معلول جسمی در سراسر دنیا منتشر می‌شود و این به این مفهوم است که حقیقتاً معلولیت نمی‌تواند و نباید به ایجاد محدودیت برای معلولان جسمی حرکتی منجر شود. این مدیران و معلمان مدارس هستند که باید ضمن تغییر نگرش دانش‌آموزان سالم به معلولیت، باید زمینه حضور دانش‌آموزان معلول جسمی را در مدارس عادی فراهم بیاورند.
مدیران و معلمان مدارس عادی می‌توانند عامل اصلی گسترش دامنه ارتباطات و تعاملات دانش‌آموزان معلول جسمی با سایر افراد در جامعه باشند و به برقراری ارتباط مؤثر آن‌ها با دیگران نیز کمک کنند. نحوه پذیرش افراد و به ویژه کودکان نسبت به معلولان، از کودکی شکل می‌گیرد و این امر مقدمه‌ای بر حضور فعال و مؤثر معلولان و مشارکت و پذیرش هر چه بهتر آن‌ها در فعالیت‌های اجتماعی خواهد شد.
