دنیا به کدام سمت می‌رود؟
نفیسه الله دادی
لیبرال دموکراسی دنیای زیبایی را برای خوانندگانش تصویر می‌کند؛ زیرا عالی‌ترین نظام مشارکتی یعنی دموکراسی را نیز با خود همراه کرده است؛ اما واقعا مسیر درستی را می‌رود؟
نخستین زادگاه دموکراسی، البته در شکل محدود آن، به یونان (دموکراسی مستقیم) و روم باستان (ابعادی از دموکراسی) برمی‌گردد. ظهور اندیشه ضرورت مشروط‌بودن در انگلستان (انقلاب ۱۰۶۷/۱۶۸۸) و پیدایش ایده لزوم برقراری قرارداد اجتماعی در آمریکا (انقلاب ۱۱۵۵/۱۷۷۶) در شکل‌گیری دموکراسی‌های جدید مؤثر افتاد؛ اما سرچشمه‌های دموکراسی که سعی در ترویج لیبرال هم دارند، بر شکل اصیل آن متکی نیستند؛ بلکه در مسیر منافع خود گاهی نیز از لیبرال دموکراسی بهره می‌برند. تاریخ استعمار پیر را به‌درستی به تصویر کشیده است و اقدامات جاه‌طلبانه آمریکا نیز کاملا آشکار است.
آمریکا، مدعی آزادی و عالی‌ترین شکل نظام است؛ اما با انتخاب ترامپ به نظر می‌رسد در عرصه بین‌الملل در مسیری عکس مسیر دموکراسی حرکت می‌کند. دیگر تعامل میان آمریکا با کشورها براساس دستورکاری که حتی تا همین اواخر انجام می‌شد، انجام نمی‌شود؛ به‌ویژه پس از آن کارها بیش از پیش گره خوردند و سیاست ترامپ حتی متحدان نزدیک آمریکا را هم شوکه می‌کند؛ مثل رفقایش در گروه هفت کشور صنعتی جهان؛ اما به نظر می‌رسد در آستانه دیدارش با رهبر کره شمالی بارقه‌ای از امید در رفتارهایش مشاهده می‌شود؛ البته در این باره هم زیاد خوشبین نباشیم. این ابتکار عملی از سوی او نبود؛ بلکه درحقیقت او در برابر عمل انجام‌شده رهبر کره شمالی قرار گرفت که چاره‌ای جز قبول آن نداشت. به موازات این اقدام، آمریکا از برجام خارج شد، تحریم‌هایی را دوباره اعمال کرد تا قدرت خود را به نمایش بگذارد. ترامپ به لحاظ شخصیتی، فردی دیکتاتورمآب است که می‌خواهد با اقدامات نامتعارف خود نشان دهد تصمیماتش درست است. ترامپ با چنین اقداماتی جهان را با خلأ عقلانیت مواجه کرده است.
