روستا، گنجی پنهان و گوهری ناشناخته
محمد قطبی جشوقانی
روستاهای ایران، گنجی پنهان هستند که هنوز مسئولان کشور آن را کشف نکرده‌اند.
میراث ملموس و ناملموس فرهنگی فراوانی در روستاهای این کشور در حال نابودی است؛ چه بسیار است عادت‌واره‌های اجتماعی و سنت‌های عرفی که سالیان سال سینه به سینه از گذشتگان به ما رسیده، ولی اکنون با بی‌مهری و بی‌توجهی مسئولان در حال نابودی است.
میراث نه فقط خشت و گل و سفال که آداب، رسوم، سنت‌ها و فرهنگ شفاهی ایرانیان است.
در جای‌جای این مرز و بوم، هزاران نقش و نگار، ناز و کرشمه، سبک و سیاق، آداب و رسوم، آیین و عادت‌واره، بازی بومی و محلی، آواز و کارآوا، نمایش و نیایش، پوشش و پیرایش، خوراک و تغذیه و… پراکنده است که نه کسی به فکر ثبت و مستندنگاری آن‌هاست و نه هیچ رسانه‌ای در اندیشه بازنشر آن است.
روستاهای ایران در بردارنده حجم انبوهی از میراث گرانبهای فرهنگی و هنری است؛ ولی متاسفانه دهیاران، بخشداران و متولیان امور روستایی تنها رمز موفقیت خود را در سنگ‌فرش کردن رودخانه‌ها و آسفالت کردن کوچه‌ها می‌دانند و از سنت‌ها و عادت‌واره‌ها و فرهنگ ناملموس و سبک زندگی صادقانه و صمیمی روستایی غفلت کرده‌اند.
به جاست بخشداران محترم که اولین حلقه مدیریت رسمی روستایی را بر عهده دارند، در این زمینه فعالیت جدی‌تری داشته باشند و برای زنده‌سازی سنت‌ها و عادت‌واره‌های بومی و محلی در روستاهای استان اقدام کنند.
بعضی روستاهای استان ظرفیت تبدیل شدن به برندها و نشانه منطقه‌ای و بلکه کشوری و جهانی را دارند و نامهربانانه است اگر از این ظرفیت و گوهرهای پنهان بهره کامل برده نشود.
