سواد آموزی در اسارت

تعداد قابل توجّهی از عزیزان  رزمنده از اقشار مستضعفی بودند که به دلیل فقر و عدم توجّه دوران طاغوت از نعمت خواندن و نوشتن محروم بودند.

حساسیّت عراقی ها نسبت به قلم و کاغذ و ممنوع بودن داشتن آن از مشکلات دیگر اردوگاههای اسرای ایرانی در عراق بود . رویکرد بیسوادان به سواد آمـوزی و نیـز ارتـقاء تحصیـلی کـم سـوادان آنـان را مجبـور به بهره مندی  از ابزار مختلفی می نمودکه نوشتن بر آن بوسیله انگشت یا تکه چوب یا ساقه گیاهان سطح اردوگاه آسان باشدو افـراد فراوانی از اسـرا بدین وسیله خواندن و نوشتن را فرا بگیرند.

تا اینکه طرحی ابتکاری کار آموزش را برای همه آسان نمود و آن لوح آموزشی بود که با تکه ای مقوا و پارچه و روغن و نایلون تهیه می شد . بدین ترتیب که بر روی یک کارتن ۲۰×۲۰ یا ابعاد دیگر پارچه ی سیاهرنگ یا تیره رنگی از لباسهای مستعمل دوخته می شد و سپس بر بالای آن لوحـه یـک پلاستیـک ( نایلون ) کـه از گوشت های آشپزخانـه جدا می شد می دوختیم و پارچه را به ر وغن و صابون آغشته می نمودیم پلاستیک را به آرامی بر روی آن می کشیدیم و با انگشت یا قلم پلاستیکی ( تهیه شده از دستـه مسواک ) بـر روی پـلاستیک می نـوشتیـم هنـگامی که می خواستیم نوشتـه ها پـاک و محـو شود پلاستیـک را از روی صـفحه بلنـد می کردیم و بـار دیـگر آن را بـه آرامـی بـر روی صفـحه لوحه قرار می دادیم  بدین ترتیب نوشته ها پاک می شد و برای مطالب دیگر آماده نوشتن بود .  با برطرف شدن حساسیّت عراقی ها دفتر و قلم آزاد شد و برکات فراوانی را برای ما به همراه آورد مدّتی نیز از کارتن ها و جعبه های پودر لباسشویی و لایه لایه کردن آنها برای دفتر و نوشتن مطالب بهره می بردیم .