طلاق از موبایل

دامون رشیدزاده

نزدیک‌ترین فرد به شما چه کسی است؟ همراه دائمی شما در تمام ساعات روز کیست؟ بیشترین وقت خود را با چه کسی می‌گذرانید؟ این‌ها سؤالات ساده ایست اما جواب ما به این پرسش قطعاً شما را متعجب خواهد کرد. واقعیت این است که این روزها نزدیک‌ترین فرد به ما گوشی‌های موبایلمان است. ما بیشترین وقت خود را با گوشی‌های مویلمان می‌گذرانیم. گوشی موبایل برای بسیاری از ما مانند اکسیژن حیاتی شده و وقتی موبایلمان را در کنارمان نداریم احساس آرامش نمی‌کنیم.

نوموفوبیا (Nomophobia=No+Mobile+Phone+Phobia) عبارت است از ترسی غیر منطقی در مواقعی که به نحوی به گوشی هوشمند یا بطور کلی به موبایل خود دسترسی ندارید. این کلمه در خلال یک تحقیق که در سال ۲۰۰۸ در دانشگاه‌های انگلیس انجام می‌شد اختراع شد. نتایج آن تحقیق این بود که ۵۸ درصد از مردان و ۴۷ درصد از زنان هنگامی که به گوشی موبایل خود دسترسی ندارند دچار نوعی آزردگی خاطر و استرس می‌شوند. تحقیقات جدیدتر و در نقاط مختلف جهان ثابت کرده‌اند این میزان هم اکنون به بیش از ۶۰٪ در بین مردم رسیده است.

یکی از دلایلی که گوشی موبایل تا این اندازه در زندگی شخصی ما نفوذ کرده، این است که ما بسیاری از ابتدایی‌ترین کارهایمان را نیز با آن انجام می‌دهیم. فرض کنید صمیمی‌ترین دوست من قهرمان هندبال باشد. اطلاعات من در این رشته اگر کمترین میزان ممکن هم باشد مشکلی برایم پیش نمی‌آید چون به منبع دست اول آن در هر لحظه دسترسی دارم. حالا موبایل ابزاری است که بسیاری از اطلاعات اعم از هواشناسی تا ورزش و… به راحتی در آن قابل دسترس است و در هر مکانی می‌تواند کمکمان کند. همین می‌شود که میزان وابستگی‌مان به این وسیله بسیار زیاد شده است.

می‌توان گفت که این ابزار کم‌کم تبدیل به عضوی از ما شده و به طور ناخودآگاه اگر کمی از ما دور باشد احساس می‌کنیم یک چیزی انگار سرجایش نیست و همواره حواسمان به نوتیفیکشن‌هایش است. بیرون رفتن بدون موبایل که تقریباً منتفی است. به شخصه تا مطمئن نباشم که گوشی موبایلم در جیبم نیست از خانه بیرون نمی‌روم!

بعضی تحقیقات نشان داده‌اند که بیشتر افراد جوان به طور میانگین ۳۵ بار در روز بدون هیچ دلیلی گوشی خود را چک می‌کنند. اما بنظر می‌رسد این عدد بیشتر از این حرف‌ها باشد.

به راستی تکنولوژی دارد با ما چه می‌کند؟ مگر تمام این‌ها برای این نبود که زندگی بهتر و آسایش بیشتری داشته باشیم؟ خب الان که خودش هم عاملی شده برای ایجاد استرس! چه باید کرد؟ بنظر می‌رسد بالا بردن آگاهی در این مورد و استفاده از راهکارهای روانشناسانی که روی این موضوع تحقیق کرده‌اند می‌تواند کمی از مشکلاتمان را رفع کند.

طلاق گرفتن از موبایل البته کار آسانی نیست. وابستگی بسیاری از ما به موبایل آنقدر زیاد است که حتی نمی‌توانیم زندگی بدون موبایل را تصور کنیم در حالی که حداقل از فراگیری موبایل در ایران کمتر از دو دهه می‌گذرد. یکی از روانشناسان بالینی درباره نوموفوبیا می‌گوید متاسفانه این ترس بسیار واقعی است و مانند دیگر علایم اضطراب، نوموفوبیا این ظرفیت را دارد که زندگی افراد را ویران کند. در برخی کشورها مانند چین و کره جنوبی کلینیک‌های مخصوصی برای درمان اعتیاد به موبایل ساخته شده است و از این جهت این کشورها پیشتاز مبارزه با این بیماری مدرن هستند. در ایران علیرغم هشدار کارشناسان هنوز بسیاری این بیماری را چندان جدی نمی‌گیرند. اما واقعیت این است که اگر شما بیش از دو ساعت از موبایل خود استفاده می‌کنید این خطر وجود دارد که شما در حال اعتیاد پیدا کردن به موبایلتان هستید. پس اگر بیش از دوساعت از موبایل استفاده می‌کنید و در صورت نبود موبایلتان احساس امنیت و آرامش ندارید باید خیلی زود فکری به حال اعتیاد خود داشته باشید. حتی اگر نمی‌توانید موبایلتان را طلاق دهید سعی کنید محدودیت‌هایی برای استفاده از این وسیله برای خود در نظر بگیرید.