«چهارشنبه سوری» را «چهارشنبه سوزی» نکنیم
یادداشت
«چهارشنبه سوری» را «چهارشنبه سوزی» نکنیم
دامون رشیدزاده
جشن‌های ملی فرصت خوبی برای ایجاد همبستگی میان مردم کشورهاست جایی که مردم فارغ از رنگ پوست، زبان و لهجه، مذهب، نژاد و … کنار هم قرار می‌گیرند تا شادی را قسمت کنند. جشن‌های ملی جلوه گاه تمدن و تاریخ هر ملتی است نشان دهنده اینکه ما که بوده‌ایم و از کجا آمده‌ایم. از این دست‌ها در جهان فراوان است و کشور ما با پیشینه چند ده هزار ساله از قاعده بیرون نیست. نمونه‌اش جشن باستانی نوروز که ثبت جهانی آن آنقدر جذاب بوده که ده‌ها کشور متقاضی هم قدم شدن با ایران برای ثبت آن هستند. اما در آستانه همین نوروز جشنی کهن وجود دارد که با بی مهری از حالت یک جشن ملی به یک فاجعه ملی تبدیل شده است. جشن کهن چهارشنبه سوری که فرصتی بود برای دورهم جمع شدن خانواده‌ها حالا چیزی جز خشونت افسارگسیخته عده‌ای نوجوان و جوان نیست. اینکه چرا نسل جدید ایران چهارشنبه سوری را فقط ترکاندن انواع بمب‌های دست ساز و ترقه می‌داند را باید مسئولان فرهنگی و جامعه شناسان پاسخ دهند. البته تغییر «چهارشنبه سوری» به «چهارشنبه سوزی» پدیده قدیمی‌ای نیست. شخصاً به خاطر دارم که حدود ۲۰ سال پیش این جشن با همان رسم‌های پسندیده در هر کوچه خیابان برگزار می‌شد و خانواده‌ها اوقات خوشی را در کنار هم تجربه می‌کردند. اوج حوادث آن زمان هم چیزی در حد چند تاول کوچک بود که گاه دست نوجوانان پر شر و شور را می‌سوزاند اما متاسفانه به مرور برخوردهایی صورت می‌گرفت که بسیاری نسبت به عواقب آن هشدار می‌دادند. خارج کردن خانواده‌های و مردم از برگزاری این آیین این فرصت را به سودجویان و افراد شرور می‌داد که جای آتش را با بمب و ترقه پر کنند و در نهایت هم کار به اینجایی رسیده که می‌بینیم. اگر قرار بود با برخوردهای قهری ریشه چهارشنبه سوزی خشک شود این اتفاق سال‌ها بود که رخ داده بود، پس برای تبدیل چهارشنبه سوزی به چهارشنبه سوری به چیز بیش از برخورد احتیاج داریم. به نظر می‌رسد برای رسیدن به چهارشنبه سوری آموزش به کودکان درباره واقعیت این جشن و سپردن سکان برگزاری به مردم تنها راه برون رفت از چهارشنبه سوزی است.
