چه کسی پاسخگو است : اگر ایران به جام جهانی نرود…
دامون رشیدزاده
اختلافات برانکو با کیروش تیم ملی را در وضعیت ناگواری قرار داده است به گونه‌ای که این روزها خوشحالترین افراد فوتبال آسیا بدون شک رقبای ایران در راه رسیدن به جام جهانی هستند. بدون شک ویترین فوتبال جهان جام جهانی است و حضور در آن آنقدر اهمیت دارد که حتی تیم‌هایی که در تمام دوره‌های این جام حضور داشته‌اند و بارها جام جهانی را به خانه برده‌اند پس از اینکه موفق به حضور در جام جهانی می‌شوند روزها به جشن و پایکوبی می‌پردازند. جام جهانی آنقدر ارزشمند است که کشوری مانند قطر میلیاردها دلار خرج می‌کند تا بتواند حداقل به عنوان میزبان هم که شده یکبار در جام جهانی حضور داشته باشد.
انظباط کیروش یا باغ‌های شمال تهران؟
رویای حضور در جام جهانی رویای کوچکی نیست اما اینکه در کشور ما چه اتفاقی افتاده که این رؤیا کابوس بعضی‌ها شده را نمی‌توان با هیچ منطقی توجیه کرد. ضمن احترام به طرفداران تیم بزرگ پرسپولیس باید گفت تیم ملی از هر تیم باشگاهی‌ای در ایران بزرگ‌تر و ارزشمندتر است. تیم ملی نماد کشور ایران است نمادی از غرور و افتخار مردم ایران و هیچ شخص در هیچ جایگاهی حق توهین به این تیم را ندارد. متاسفانه سرمربی پرسپولیس که خود روزگاری سرمربی تیم ملی هم بوده است در یک بازی عجیب هر روز سعی می‌کند طرفداران این تیم بزرگ را در مقابل تیم ملی قرار دهد و ناکامی‌های احتمالی خود را به گردن تیم ملی بیندازد و عجیب اینکه عده‌ای هم با او همراه می‌شوند. برانکو ادعا م کند که بازیکنان در تمرین‌های کیروش چاق می‌شوند در حالی که سختگیری کیروش و نظم و انظباط او نه تنها در ایران بلکه در کل جهان زبانزد است. این موضوع را بازیکنانی مانند کریستیانو رونالدو، دیوید بکهام، رایان گیگز، فیگو و صدها بازیکن تراز اول جهان می توانند تأیید کنند. این درحالی است که آمار قلیان و سیگار در بین بازیکنان تیم‌های لیگ برتری بیداد می‌کند و اگر آقای برانکو خیلی نگران سلامتی بازیکنان است بهتر است نیمه شب‌ها سری به باغ‌های شمالی تهران بزند.
تساوی مقابل سوریه
برانکو تساوی در مقابل سوریه جنگ زده را دلیلی بر ناکارآمدی تیم ملی می‌داند و این هم از عجایب روزگار است. آیا آقای برانکو اصلاً مسابقه ایران و سوریه را در آن زمین فاجعه بار مالزی دیده است؟ زمینی که حتی اگر لیگ محلات اروپا هم قرار بود در آن برگزار شود از نظر کارشناسان تأیید نمی‌شد و تساوی در آن زمین در شرایطی که دروازبان سوریه حداقل ۴۰ دقیقه روی زمین خوابیده بود با چه منطقی دلیلی بر ضعف بهترین تیم آسیاست. هر شخص فوتبالدوستی با اندکی تجربه می‌داند با آن شرایط و وضعیت بازی حتی برزیل و آلمان هم هیچ شانسی در مقابل سوریه نداشتند و لی چرا برانکو این را نمی‌داند و یا نمی‌خواهد که بداند را دیگر ما هم نمی‌دانیم. در انتها سؤال ما این است اگر خدایی ناکرده تیم ملی به جام جهانی نرود برانکو و کسانی که این روزها سنگ او را به سینه می‌زنند چه پاسخی در مقابل میلیون‌ها ایرانی خواهند داشت؟
