کشتی پهلوانی پهلوان ندارد
دامون رشیدزاده
چند روز پیش پنجاهمین سالگرد درگذشت بزرگ مرد تاریخ ورزش ایران جهان پهلوان غلامرضا تختی بود. این مراسم در حالی پس از نیم قرن برگزار شد که هنوز نام تختی برای همه ایرانیان نامی قابل احترام است. تختی نه تنها برای کسب مدال‌های رنگارنگ بلکه به دلیل روحیه و منش پهلوانی چه در زمان حیاتش و چه در زمان نبودش یکی از اسطوره‌های تاریخ ورزش ایران است. هر چند تختی در روج و جان و قلب مردم ایران جا دارد اما در ورزش ما جای خالی امثال تختی به شدت احساس می‌شود. البته نباید از یاد برد که هنوز هم هستند ورزشکاران بزرگی که در راه تختی قدم بر می‌دارند اما این ورزشکاران تا تختی شدن راه بسیاری در پیش دارند. اما هدف از نوشتن این مطلب تنها یاد تختی نیست بلکه در جایی که همه انتظار دارند تختی‌های جدیدی ظهور کنند اتفاقاتی رخ داد که جای تعجب و البته تأسف دارد.
فینال کشتی پهلوانی
کشتی پهلوانی یکی از رشته‌های بسیار قدیمی است که حالا در شکل و شمایل جدید هر ساله برگزار می‌شود و پهلوانان برتر کشور انتخاب می‌شوند. در حساس‌ترین و مهیج‌ترین مبارزه رقابت‌های کشتی پهلوانی قهرمانی کشور که روز پنج‌شنبه در شهر مشهد و با حضور گسترده مردم کشتی دوست برگزار شد، جابر صادق‌زاده کشتی‌گیر مازندرانی برابر احمد میرزاپور از خراسان رضوی به روی تشک رفت و در حالیکه ۳ بر صفر عقب بود در حرکتی که خصایص پهلوانی در آن دیده نمی‌شد، برابر احمد میرزاپور با ضربه فنی به برتری رسید و برای چهارمین مرتبه صاحب بازوبند پهلوانی شد.
میرزاپور که در مرحله مقدماتی از سد کشتی‌گیران خوبی همچون پرویز هادی گذشته بود و با آمادگی کامل به دنبال کسب دومین بازوبند پهلوانی ایران بود، در دیدار فینال برابر صادق‌زاده به روی تشک رفت و در حالیکه ۳ بر صفر از حریف خود پیش بود، به یکباره داور با نواختن سوت مبارزه را قطع تا به صادق‌زاده برای ضربه زدن‌های مکرر بر سر و صورت میرزاپور هشدار دهد. طبق قانون و عرف کشتی زمانیکه داور مبارزه را قطع می‌کند، پس از اعلام نظر خود، کشتی‌گیران را به وسط تشک هدایت می‌کند و سپس با اطمینان از آمادگی و تمرکز هر دو کشتی‌گیر برای ادامه مبارزه، با نواختن سوت و همزمان اشاره دست، ادامه جریان مبارزه را اعلام می‌کند. در کشتی پهلوانی نیز این رسم همواره رعایت شده و حتی دو کشتی‌گیر برای زدودن هر گونه اختلاف در ادامه مبارزه با تاکید داور با یکدیگر دست می‌دهند و آنگاه مبارزه را ادامه می‌دهند.
متاسفانه این موارد در مبارزه صادق‌زاده و میرزاپور رعایت نشد. زمانیکه داور سوت قطع مبارزه را می‌زند به صادق‌زاده برای زدن ضربه بر سر میرزاپور تذکر می‌دهد اما در حالیکه میرزاپور با نگاه به سمت پایین و کشیدن دست بر سر و صورت، خود را مهیای حضور در وسط تشک و ادامه مبارزه می‌کرد، داور بدون هیچگونه هماهنگی و رعایت موارد فوق، اقدام به نواختن سوت می‌کند و صادق‌زاده نیز بدون توجه به اصول جوانمردی که حرف نخست را در این رشته می‌زند، از حواس‌پرتی میرزاپور سوءاستفاده کرده و به پاهای او حمله ور می‌شود و در چند ثانیه پشت او را به خاک می‌رساند و به این ترتیب با ضربه فنی برای چهارمین مرتبه صاحب بازوبند پهلوانی ایران در سال ۹۶ می‌شود. در کمال تعجب داوران نیز در میان اعتراضات شدید تماشاگران این نتیجه را قبول و دست صادق‌زاده را به عنوان فرد پیروز بالا می‌برند. میرزاپور نیز در اقدامی قابل تحسین که نشان از روحیه پهلوانی او دارد، برای اینکه حادثه ناگواری پیش نیاید بدون هیچگونه اعتراضی این رأی را قبول و اقدام به ترک تشک کشتی می‌کند.
در رشته‌ای مانند کشتی پهلوانی که ریشه در فرهنگ و تاریخ این مرز و بوم دارد و پهلوانان بزرگی همچون پوریای ولی، ابراهیم حلاج یزدی، اکبر خراسانی، عباس زندی، احمد وفادار، غلامرضا تختی، علیرضا سلیمانی و… که همگی در داشتن منش و رفتار پهلوانی شهره عام و خاص بوده‌اند را در دامان خود پرورش داده، در مبارزاتشان هیچگاه مردانگی و مروت را فدای نتیجه‌گرایی و رسیدن به بازوبند پهلوانی نکرده‌اند که اگر اینگونه بود این رشته از هزاران سال پیش تا به امروز قدمت نداشت و این بزرگان را تحویل جامعه نمی‌داد. با این همه بعد از این نام‌های بزرگ آنچه که امروز کشتی پهلوانی ایران کم دارد پهلوان است. ای کاش صادق‌زاده می‌فهمید که پهلوانی به عنوان و مدال نیست و پهلوان واقعی کسی است که فاتح دل‌ها باشد نه فاتح میدان کشتی.
