کیمیای وطن بررسی کرد: اشتغال معلولان، کلاف سردرگم
همان‌طور که فردی سالم برای گذران زندگی خود به شغل و کسب درآمد نیاز دارد، فردی معلول نیز از این قایده مستثنی نیست و چه بسا یک معلول نیازهای بیشتری دارد. فرد معلول برای تهیه بعضی لوازم جسمی‌حرکتی اعم از صندلی چرخدار، عصای سفید، لوازم پزشکی و فیزیوتراپی دستگاه‌های مختلف برای امکان حرکت و … ناگزیر از پرداخت هزینه‌های گزاف است؛ پس همان‌گونه که مشخص است نسبت به افراد سالم جامعه برای اشتغال و کسب درآمد نیازمند توجه بیشتری خواهد بود. مقام معظم رهبری در دیدار خود با نمایندگان مجلس دهم بر ضرورت ایجاد اشتغال برای جوانان تاکید کردند؛ ایشان فرمودند: خجلت و شرمندگی نظام از بیکاری یک جوان، از خجلت و شرمندگی جوان بیکار در خانواده خود، بیشتر است؛ بنابراین باید برای حل این مشکل، اقدامات جدی انجام شود. بیکاری و رکود دردسرهای بسیاری را برای قشر جوان ایجاد کرده است؛ حال در این وضعیت متاسفانه اشتغال معلولان به مراتب وضعیت بغرنج‌تری دارد.
قوانین کار
در فصل پنجم قانون کار در ماده ۱۱۹، وزارت کار و امور اجتماعی موظف شده برای ایجاد مراکز خدمات اشتغال در سراسر کشور اقدام کند و مراکز خدمات موظفند تا ضمن شناسایی زمینه‌های ایجاد کار و برنامه‌ریزی برای فرصت‌های اشتغال برای ثبت‌نام و معرفی بیکاران به مراکز کارآموزی (در صورت نیاز به آموزش) یا معرفی به مراکز تولیدی، صنعتی، کشاورزی و خدماتی اقدام کنند. در تبصره دیگری از این ماده قانونی آمده است: مراکز خدمات اشتغال در مراکز استان‌ها موظف به ایجاد دفتری تحت عنوان دفتر برنامه‌ریزی و حمایت از اشتغال معلولان خواهند بود و تمامی موسسات در این ماده موظف به همکاری با دفاتر مزبور هستند. همچنین دولت موظف است تا در ایجاد شرکت‌های تعاونی (تولیدی، کشاورزی، صنعتی و توزیعی)، معلولان را مورد حمایت قرار دهد و در تبصره دیگری نیز به این موضوع اشاره دارد که وزارت کار و امور اجتماعی مکلف است تا آیین‌نامه‌های لازم را در جهت برقراری تسهیلات رفاهی مورد نیاز معلولان شاغل در مراکز انجام کار با نظرخواهی از جامعه معلولان ایران و سازمان بهزیستی کشور تهیه
کند و به تصویب وزیر کار و امور اجتماعی برساند.
اشتغال معلولان
با همه الزاماتی که در قانون برای اشتغال معلولان وجود دارد متاسفانه اشتغال این قشر جامعه با مشکلات بسیاری همراه است. بسیاری از معلولان حتی با داشتن مدارک بالای دانشگاهی از به دست آوردن شغل محرومند. جا دارد مسئولان با نگاهی دقیق‌تر به قانون
و اجرای راهکارهایی، زمینه را دست کم برای خوداشتغالی معلولان فراهم کنند. مسلما پرداخت کمک‌هزینه‌ها نه‌تنها دردی را دوا نمی‌کند، بلکه سبب رخوت
و سستی بسیاری از معلولان پویا و خوشفکر خواهد شد. چه بهتر است که دولت به جای دادن ماهی
ماهیگیری را به معلولان یاد دهد تا خود با تکیه بر توانایی‌هایشان بتوانند زمینه اشتغال خود و چه بسا افراد دیگر را فراهم کنند.
در کنار این‌ها لازم و ضروری است امکانات شهری برای عبور و مرور و زندگی معلولان مناسب‌سازی شود. جای بسی تاسف است که یک معلول در کشور ما امکان استفاده از بسیاری وسایل حمل و نقل عمومی
را ندارد یا به سختی می‌تواند از یک پیاده‌رو عبور کند؛ در حالی که در شهری مانند لندن تمام اتوبوس‌ها و تاکسی‌ها و همه پیاده‌روها برای عبور و مرور معلولان مناسب‌سازی شده است.
