کیمیای وطن بررسی کرد :کودکان بد سرپرست، واقعیت تلخ اجتماعی

هامون رشیدیان

شخصیت هر کودکی در خانواده شکل می‌گیرد. درست است که بعدها عوامل مختلفی همچون مدرسه یا شهر و در کل جامعه بر شخصیت و رفتار کودک اثر می‌گذارند اما پایه و اساس شخصیت هر کودک بر اساس تربیت والدین پایه ریزی می‌شود. اما زمانی که این نهاد مهم یعنی خانواده متزلزل شود اولین کسانی که به شدت آسیب می‌بینند کودکان هستند. مشکلات این کودکان مستقیماً بر روی آینده جامعه تأثیر گذار است و می‌تواند مشکلات بسیاری را برای جامعه ایجاد کند.

حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست

سال ۸۷ بود که دولت تصمیم گرفت لایحه‌ای را برای حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست به تصویب برساند؛ لایحه‌ای که البته پس از ارائه به مجلس و تصویب توسط نمایندگان، زمانی که برای بررسی به شورای نگهبان ارسال شد، بارها با اشکالاتی از سوی شورای نگهبان مواجه شده و مجدداً به مجلس بازگشت. در مرحله اول شورای نگهبان ۲۳ ایراد به لایحه گرفت که پس از بررسی در مجلس ایرادات گرفته‌شده برطرف شد. پس از رفع آنها، اشکال‌ها به پنج مورد کاهش یافت که از بین آنها چهار مورد آن انشایی و یک مورد آن محتوایی بود. بعد از بررسی در کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی و رفع ایرادهای شکلی و محتوایی، این لایحه مجدداً به شورای نگهبان ارسال شد. درنهایت و بعد از تمام این رفت و برگشت‌ها، قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست که به نام لایحه «فرزندخواندگی» هم شناخته می‌شود، مشتمل بر ۳۷ ماده و ۱۷ تبصره در جلسه علنی روز چهارشنبه دهم مهرماه ۱۳۹۲ مجلس شورای اسلامی تصویب شد و در تاریخ ۱۰/ ۷/ ۱۳۹۲ به تأیید شورای نگهبان رسید.

واقعیت تلخ اجتماعی

با تصویب این قانون بخش مهمی از مشکلات مربوط به این کودکان حل شد هر چند این قانون هم موراد جنجالی زیادی داشت که هنوز هم محل اختلاف است اما وجود یک قانون حمایتی حداقل بخشی از مشکلات را کاهش داده است. در حال حاضر نه تنها در ایران بلکه در تمام دنیا مشکلی به نام کودکان بد سرپرست وجود دارد که به عنوان یک واقعیت تلخ اجتماعی شناخته می‌شود. بر اساس آمار کانون اصلاح و تربیت ۹۹ درصد از کودکان بزهکار دارای والدین خشن و زود خشم بوده‌اند. بر اساس آمارهای دیگر بسیاری از کودکان و نوجوانانی که دست به خودکشی زده‌اند از سوی خانواده مورد آزار و اذیت روحی و جسمی قرار گرفته بودند. متاسفانه روند رفتارهای اینچنینی در سال‌های اخیر افزایش یافته است و همین بر اهمیت این موضوع می‌افزاید. امیدواریم هرچه زودتر تمام خلاء های قانونی در مورد کودک آزاری چه از سوی والدین و چه از سوی هر فرد دیگری پر شود تا دیگر این افراد حداقل از ترس قانون هم که شده نتوانند دست به چنین اعمالی بزنند زیرا اگر ما خواهان یک جامعه سالم و پویا در آینده هستیم باید از همین امروز شرایط را برای آینده فراهم کنیم.