گزارش اختصاصی کیمیای وطن : در حسرت هوای پاک

دامون رشیدزاده

ایران از دهه ۵۰ با مشکل آلودگی هوا روبروست. تقریباً از سال ۱۳۵۰ شهر تهران دچار مشکل آلودگی هوا و صدنات ناشی از آن شد و پس از آن یکی یکی شهرهای دیگر دچار این مشکل شدند. در حال حاضر تمام شهرهای بزرگ ایران دچار مشکل حاد آلودگی هوا هستند در کنار این پدیده‌هایی مانند ریزگردها جنوب ایران را در حالت خفگی فرو برده است. اما اولین اقدامات برای مبارزه با آلودگی هوا در ایران در سال ۷۹ آغاز شد و از آن زمان تا کنون صدها طرف و مصوبه برای کاهش آلودگی تصویب و یا اجرا شده اما همانطور که می‌بینیم این طرح‌ها تا کنون تقریباً هیچ حاصلی نداشته است. طرح زوج و فرد، جلوگیری از تولید خودروهای بنزینی تولید داخل فاقد استاندارد یورو ۴، توقف تولید موتورسیکلت‌های کاربراتوری، ارائه بسته حمایتی تولید خودروها و موتورسیکلت‌های هیبریدی و برقی، بازنگری در تصویب حدود مجاز معاینه فنی خودروها و راه‌اندازی سیستم یکپارچه معاینه فنی خودرو، تغییر سوخت نیروگاه‌ها از مازوت به گازوئیل تا ۹۰ درصد و تشدید برخورد با صنایع هیچ حاصل قابل لمسی نداشته است و هوا هر روز آلوده‌تر می‌شود.

صنایع آلوده کننده

صنایع بزرگ ایران که روزگاری دور از شهرها بودند با رشد سریع شهرها حالا را تنفس را بر شهرها بسته‌اند. متاسفانه به دلیل اشتغال صدها هزار نفر در این کارخانه‌های مهم امکان تعطیلی آن وجود ندارد همچنین در احداث کارخانه‌های جدید هم تنها نکته‌ای که رعایت نمی‌شود بحث آلودگی‌های زیست محیطی است و تنها به سودآوری این صنایع اهمیت داده می‌شود و فارغ از خطرات آنها هر سال شاهد افتتاح صنایع بزرگ در حاشیه شهرها هستیم.

رویای جنگل

درختان نقش ریه‌های زمین را بازی می‌کنند. متاسفانه کشور غنی ایران از لحاظ درخت و جنگل کشور فقیری است و همین اندک جنگل‌ها هم به دلایل کاملاً انسانی در حال نابودی است. همین چند روز پیش خبری منتشر شد که ایران تا ۳۰ سال دیگر جنگل نخواهد داشت. البته اگر بخواهیم واقع بین باشیم باید گفت با سرعت تخریب فعلی جنگل‌ها ۳۰ هم خوشبینانه است و احتمال اینکه در مدت زمانی کمتر کشور ما کاملاً بیابانی شود وجود دارد.

خودروها

می‌توان گفت به ازای هر درختی که در ایران قطع می‌شود ده‌ها وسیله نقلیه تولید می‌شود و این وسایل نقلیه هر روز دود بیشتری را روانه شهرها می‌کنند. این خودروها با پایین‌ترین استانداردهای زیست محیطی تولید می‌شوند و با سوخت‌های بی کیفیت راه نفس را بر شهرها می‌بندند. متاسفانه تا زمانی که خودرو یک کالای لوکس و تجملاتی محسوب می‌شود امیدی به کم شدن تعداد خودروها به خصوص خودروهای تک سرنشین نیست و ما با دست خودمان سلامت خود و دیگران را بیش از پیش به خطر می‌اندازیم و هر روز در چاهی که با دست خودمان کنده‌ایم بیشتر فرو می‌رویم.

در حسرت هوای پاک

در شرایط موجود که نه از سوی دولت و نه از سوی مردم عزمی برای کاهش آلودگی هوا وجود ندارد نمی‌توان به داشتن هوای پاک امیدوار بود و باید همچنان در حسرت هوای پاک بسوزیم و بسازیم.