علل و اهداف تهاجم عراق به ایران
سرمقاله روزنامه کیمیای وطن
به قلم مدیر مسئول
امروز، آغازین روز هفته دفاع مقدس است. سال ۱۳۵۹، درست یک سال و چند ماه پس از پیروزی انقلاب اسلامی در چنین روزی با هماهنگی و دستور استکبار، رژیم بعثی عراق به سرزمین مقدس ایران حمله کرد و به این امید بود که با حمایت اربابانش بتواند به‌زودی و ظرف چند روز، نظام نوپای اسلامی را از پای درآورد، این سرزمین را تسخیر کند و دست‌کم تجزیه ایران را رقم بزند؛ اما زهی خیال باطل که سر زمین دلیران مغلوب استکبار شود!
نگاهی گذرا به تاریخ روابط ایران و عراق به ما می‌گوید این دو کشور همواره بر سر خطوط مرزی اختلاف داشته‌اند. برای رفع اختلاف، عهدنامه الجزایر (۱۹۸۵)، محکم‌ترین سند بین دو کشور محسوب می‌شود. در این سند، وضعیت مرزهای زمینی و آبی دو کشور کاملا روشن شد و دو کشور همسایه، متعهد شدند که به مفاد آن احترام بگذارند.
با پیروزی انقلاب اسلامی و برقراری نظام جمهوری اسلامی، یکی از حساس‌ترین نقاط جهان، آن هم در مقطعی حساس برای کشورهای غربی به رهبری آمریکا، منطقه ژئوپولیتیک خلیج فارس، دچار دگرگونی اساسی شد و مرکزی که تحت فرمان استکبار و به عنوان ژاندارم منطقه محسوب می‌شد به نقطه مقابل آن‌ها تبدیل گردید؛ لذا استکبار برای محدودسازی انقلاب اسلامی و پیشگیری از رشد و توسعه آن و نیز کاهش تأثیر انقلاب بر افکار محرومان جهان، به‌ویژه مسلمانان منطقه، فشارهای همه‌جانبه‌ای را بر جمهوری اسلامی وارد کرد که این فشارها دارای اهداف بلندمدت و کوتاه‌مدت بود. در این راستا، تجاوز ارتش بعث عراق به جمهوری اسلامی در حقیقت، کمک به اهداف بلندمدت آمریکا در خلیج فارس محسوب می‌شد. رژیم بعث عراق در ۱۷ سپتامبر ۱۹۸۰ طی یادداشتی به سفارت جمهوری اسلامی در بغداد، لغو یک‌جانبه قرار داد الجزایر را اعلام کرد.
آغاز جنگ تحمیلی از سوی عراق درحقیقت، مقابله عملی با انقلاب اسلامی و از پا درآوردن نظام نوپای جمهوری اسلامی به حساب می‌آمد. هر چند تجاوز گسترده عراق ابتدا با موفقیت‌هایی همراه بود، اما دیری نگذشت که شیرینی تجاوز به تلخیِ زهرآگین شکست برای حاکمان بغداد بدل شد.
هدف حکومت بعثی عراق از تجاوز به ایران در چهار مطلب خلاصه می‌شد:
الف. براندازی نظام جمهوری اسلامی در راستای اهداف استکبار جهانی که البته استکبار هنوز هم در این هدف برنامه دارد و اگر دستش برسد و زورش کفاف دهد همان هدف را دنبال می‌کند؛ لکن به خوبی می‌داند که این هدف دست‌نیافتنی است.
ب. تسلط بر اروندرود (از طریق لغو قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر)
ج. تصرف استان زرخیز خوزستان (رژیم عراق، همزمان با حمله به خوزستان، نقشه‌های بسیاری چاپ
و توزیع کرد که در آن به جای خوزستان نوشته شده بود: عربستان آزاد!)
د. تسلط بر منطقه شمالی خلیج فارس
سران رژیم عراق به پیروزی کوتاه‌مدت در جنگ امیدوار بودند و شاید اوضاع سیاسی، بحران‌های داخلی ایران، آمادگی ارتش عراق و اطمینان از پشتیبانی غرب و مرتجعین منطقه، این امیدواری را شدت می‌بخشید.
از نظر نظامی، وضعیت و شرایط نامطلوب نیروهای نظامیِ کشور ما، عامل ا ساسی در ترغیب ارتش عراق به آغاز عملیات نظامی و ایجاد اطمینان در کسب پیروزی به حساب می‌آمد؛ اما سران رژیم عراق از تحلیل یک جریان عمیق، اصیل، ریشه‌دار و پایدار عاجز بودند و آن هم نقش رهبری انقلا ب اسلامی و روحیه ملت بزرگ ایران بود که چون کوهی استوار در مقابل تجاوز، متحد شده بودند و از امام خویش عاشقانه فرمان می‌بردند. هنر جنگ و تحلیل نبرد عاجز از بیان این واقعیت است و ما نام آن را هدایت الهی در صحنه نبرد می‌گذاریم.
عشق به شهادت، اطاعت از ولایت فقیه، تعمیق الهی و روح عرفانی از بارزترین ویژگی دفاع مقدس ماست.
این واقعیت‌ها مخصوص ماست و شاید کمتر صحنه‌هایی در طول تاریخ ملت‌ها به آن شباهت دارد. واقعیتی که جهاد اصغر را شامل می‌شود و جهاد اکبر را در برمی‌گیرد. آری دیدیم و دنیا دید که اگر ملتی از رهبری الهی فرمان‌پذیر باشد، شکست‌ناپذیر است و باید به چنین ملتی احترام کرد و در مقابلش زانو زد. در واقع استکبار به این نتیجه هم رسیده است و تا این روحیه ایثار و شجاعت و اطاعت از ولایت باشد، این عزت و بزرگی پابرجاست.
