روز جهانی غذا
نامگذاری روزها در دنیا، یکی از رسوم و سنن حسنه است که متاسفانه به همین خلاصه و اکتفا شده و کمتر محتوا
و عملی در آن یافت می‌شود. یکی از این نامگذاری‌ها روز جهانی غذا در ۱۶ اکتبر مطابق با ۲۵ مهر است. در حالی این روز «روز جهانی غذا» نامگذاری شده که امروز بیش از یک میلیارد انسان در جهان از گرسنگی رنج می‌برند و این گرسنگی را از طرف سردمداران نامگذاری این روز به ارمغان دارند.
روزانه چند انسان زیر فشارهای استکبار با گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند و جان می‌سپارند؟ تحریم‌هایی که برنامه‌ریز اصلی‌اش آمریکا و اسرائیل بوده‌اند، چند انسان را به کام مرگ کشانده است و کسی هم اعتراضی نکرده و همچنان این شیوه غیرانسانی ادامه دارد؟ روزانه مواد غذایی بسیاری در سراسر جهان فاسد می‌شود؛ در حالی که مردم زیادی از گرسنگی می‌میرند. علت چیست؟
دلیل این مهم را باید در فرهنگ دنیا دید؛ فرهنگی که خودخواهی و منیّت در آن حرف اول را می‌زند و این تفکر که «من باید همه کاره باشم و بقیه نوکر من و اگر نبودند، باید بمیرند». فرهنگ‌های دست ساخت بشری همین است؛ اما آنجا که فرهنگ خدایی حاکم شد، غیر از این را خواهیم دید.
اگر به دنیاى امروز نگاه کنیم، طبق اخبار منتشرشده هر سال میلیون‌ها نفر از گرسنگى مى‌میرند و بیش از یک میلیارد انسان در این کره خاکی گرسنه هستند؛ در حالى که در مناطق دیگر دنیا آنقدر غذاى اضافى به زباله‌دان‌ها مى‌ریزند که حسابى براى آن نیست. اهمیت دستورات خدایی اینجا نمایان می‌شود که رسول خدا فرمودند: مَنْ أَطْعَمَ ثَلاثَهَ نَفَر مِنَ الْمُسْلِمِینَ أَطْعَمَهُ اللَّهُ مِنْ ثَلاثِ جِنَان فِی مَلَکُوتِ السَّماواتِ.
کسى که سه نفر از مسلمانان را اطعام کند، خداوند او را از سه باغ بهشتى در ملکوت آسمان‌ها اطعام خواهد کرد.
سوره «هل اتی»، سندى بزرگ بر اطعام اهل بیت پیامبر است. ابن عباس مىگوید: «حسن و حسین علیهما‌السّلام بیمار شدند. پیامبر(ص) با جمعى از یاران به عیادتشان آمدند و به على(ع) گفتند: اى ابوالحسن! خوب بود نذرى براى شفاى فرزندان خود مىکردى. على(ع) و فاطمه(س) نذر کردند که اگر آن‌ها شفا یابند، سه روز روزه بگیرند. چیزى نگذشت که هر دو شفا یافتند.
على(ع) سه من جو قرض کرد و فاطمه(س) یک سوم آن را آرد کرد و نان پخت. هنگام افطار سائلى بر در خانه آمد و گفت: سلام بر شما اى خاندان محمد! مستمندى از مستمندان مسلمین هستم. غذایى به من بدهید. آن‌ها همگى مسکین را بر خود مقدم داشتند
و سهم خود را به او دادند و آن شب جز آب ننوشیدند.
روز دوم را همچنان روزه گرفتند و موقع افطار وقتى که غذایى را آماده کرده بودند (همان نان جوین)، یتیمى بر در خانه آمد. آن روز نیز ایثار کردند و غذاى خود را به او دادند (بار دیگر با آب افطار کردند و روز بعد
را نیز روزه گرفتند).
در سومین روز، اسیرى هنگام غروب آفتاب بر در خانه آمد. باز سهم غذاى خود را به او دادند. هنگامى که صبح شد، على(ع) دست حسن و حسین علیهما‌السّلام را گرفت و خدمت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله آمد. هنگامى که پیامبر صلّى اللّه علیه و آله آن‌ها را مشاهده کرد، دید از شدت گرسنگى مىلرزند. فرمود: این حالى را که در شما مىبینم براى من بسیار گران است. سپس برخاست و با آن‌ها حرکت کرد. هنگامى که وارد خانه فاطمه علیهاالسلام شد دید در محراب عبادت ایستاده، در حالى که از شدت گرسنگى شکم او به پشت چسبیده و چشمهایش به گودى نشسته است. پیامبر صلّى اللّه علیه و آله ناراحت شد. در همین هنگام جبرئیل نازل شد سوره «هل اتی» را بر پیامبر خواند و گفت: اى محمّد! خداوند با چنین خاندانى به تو تهنیت مىگوید.
چه کسی و در کجای تاریخ سراغ دارید و داریم که این‌چنین عمل کرده باشند؟ این الگوی بی‌بدیلی است که امروز جهان نیازمند احیای آن است تا دیگر شاهد گرسنگی و فقر نباشیم. گرچه اقدامی‌در این حد از ایثار از دست ما ساخته نیست، اما می‌توانیم با فرسنگ‌ها فاصله سیره ایثار و گذشت آن عزیزان را تجربه کنیم.
در بعضى از روایات نیز تصریح شده اطعام گرسنگان به طور مطلق (هر چند مؤمن و مسلمان هم نباشند) از افضل اعمال است. چنان که در روایتى از پیغمبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) آمده است: مِنْ أَفْضَلِ الْأَعْمالِ عِنْدَ اللّهِ إِبْرادُ الْکِبادِالْحارَّهِ وَ إِشْباعُ الْکِبادِ الْجائِعَهِ.
یکى از برترین اعمال نزد خدا، خنک کردن جگرهاى داغ است و سیر کردن شکم‌هاى گرسنه.
این توجه ویژه اسلام را به سیرکردن و رفع گرسنگی می‌رساند، پیش از آنکه روز خاصی به نام روز جهانی غذا نامگذاری شود.
