سه ویژگی همنشین در بیان حضرت عیسی(ع)
علی حاجیان
سالروز حضرت مسیح علیه السلام را گرامی داشته، به هموطنان عزیز مسیحی و دیگر موحدان تبریک می گوییم حضرت عیسی بن مریم(ع) پیامبر بزرگ الهی و اولوالعزم، در روز ۲۵ دسامبر سال اول میلادی، ۶۲۲ سال قبل از هجرت پیامبر بزرگ اسلام(ص)، در بیت لحم واقع در سرزمین فلسطین به دنیا آمد. حضرت عیسی(ع) به فرمان خداوند، به گونهای اعجازآمیز از مادری باکره و مقدس متولد شد و سپس در گهواره شروع به سخن گفتن کرد و پیامبری خود را بشارت داد. زمان جوانی حضرت عیسی(ع) دوره بحرانی تاریخ یهود است. یهودیان تحت سیطره رومیان چشم انتظار موعودی نجات بخش بودند. با این حال با ظهور مسیح(ع)، علیرغم دیدن نشانهها و معجزات بر حق آن حضرت، باز هم با ایشان به مخالفت برخاستند. آن حضرت در دوران حیات خود به موعظه و شفای بیماران میپرداخت و در تعلیمات خویش، بیشتر از تمثیل بهره میگرفت. معجزات فراوان، تبیین مسائل اخلاقی به همراه مثالها، شفای بیمارانِ علاجناپذیر و بالاخره پافشاری بر اطاعت از شریعت و پرستش خدای یکتا باعث شد تا تعداد زیادی گرد وی جمع شوند. در این میانْ، پیروان نزدیک و خاص او حواریون نام داشتند که دوازده نفر بودند و همیشه همراه حضرت بودند. مسیح(ع) که از ۳۰ سالگی به نبوت برگزیده شد، سرانجام مورد تهدید بزرگان یهود واقع شد و آنان تصمیم به قتل وی گرفتند. زیرا سران یهودی از اینکه مردم به عیسی(ع) علاقهمند میشدند، احساس نگرانی نموده و میدانستند اگر او را آزاد بگذارند، همه مردم به او ایمان میآورند. روی گردانی یهودیان از بزرگان خود باعث شد تا سران یهود به این نتیجه برسند که باید عیسی(ع) را برای حفظ قوم خود، قربانی نمایند. در آن حالْ، چون خواستند آن حضرت را از میان بردارند، خداوند مسیح(ع) را به آسمانها برد و یهودیان فردی شبیه به عیسی(ع) را به صلیب کشیدند. در روایات اسلامی و شیعی، بازگشت عیسی(ع) مسیح(ع) در زمان ظهور حضرت مهدی موعود(عج) تصریح شده و به نمازگزاردن آن حضرت پشت سر امام عصر اشاره گردیده است. کتاب حضرت عیسی(ع) انجیل نام دارد. نام حضرت عیسی(ع) در سیزده سوره قرآن، ۴۵ بار تکرار شده است.به همین مناسبت به سخنی از حضرت مسیح اشاره می کنیم که در آن ویژگی های دوست و همنشین بیان شده است:
روزی حواریون حضرت مسیح (ع) به آن حضرت عرض کردند: یا روح‌الله من نجالس؟ این روح خدا، با چه کسی رفاقت بکنیم؟»
حضرت مسیح (ع) فرمودند: با این سه نفر:
اول: «من یذکرکم الله رویته»؛ آن کسی که با دیدن او به یاد خدا بیفتید.
از امام صادق (ع) پرسیدند: آیا این حدیث «النظر الی وجه العالم عباده» نظر کردن به عالم عبادت می‌باشد درست است؟ امام (ع) فرمودند: نه، کلیت ندارد؛ هر عالمی این‌جور نیست. الذی اذا نظرت الیه ذکرک الاخره؛ منظور از عالم در این حدیث کسی است که اگر به او نگاه کنی، نگاه کردن به او، تو را به یاد آخرت بیندازد. ولی نگاه کردن به عالمی که انسان را به یاد خدا نمی‌اندازد، نگاه کردن به او فتنه است.
در حدیث دیگری نیز آمده که پیش هر عالمی ننشینید، مگر اینکه آن عالم شما را از این چند خصلت به این چند خصلت دعوت کند. از شک به یقین، از ریاکاری به اخلاص، از رغبت به دنیا به زهد نسبت به دنیا.
دوم: «من یزید فی علمکم منطقه» باکسی دوست شوید که وقتی سخن می‌گوید، علم شما زیاد می‌شود.
پس حضرت مسیح (ع) به حواریون فرمود: با کسی دوست شوید که وقتی با او نشست و برخاست و گفت‌وگو و مباحثه می‌کنید، علمتان زیاد می‌شود. کسی که نه بر فرزندانشان می‌گویند: ما راضی نیستیم که تو طلبه بشوی! در آخرت گرفتارند.
سوم: «مَنْ یُرَغبَکُم فِی الآخِرَهِ عَمَلُهُ»: با کسی دوست شوید که عمل او شما را نسبت به آخرت ترغیب می‌کند.
با هر که نشستی و نشد جمع دلت/ ز تو نرهید زحمت آب و گلت/ زنهار ز صحبتش گریزان می‌باش/ ورنه نکند روح عزیزان بحلت
اگر گرفتار دوست بد شوید، شما هم بد می‌شوید. رفیق خوب خیلی ارزش دارد.
