ما منتظریم؟
در روایات داریم که انتظار فرج عبادت است و نیز داریم که می فرماید:”من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیه” کسیکه بمیرد و امام زمانش را نشناخته باشد جاهل مرده است. راه رسیدن و ورود به خیل عظیم منتظران واقعی شناخت امام زمان است اما بیشتر منتظران این سئوال را دارند که آیا منتظر واقعی هستند؟ و می شود از منتظران واقعی اما م زمان( عج) بود؟
نخستین وساده ترین پاسخ به این سئوال این است که منتظر امام زمان (عج) باید مانند یک منتظر واقعی زندگی کند. وقتی انسان حقیقتا منتظر کسی باشد تمام رفتار و سکناتش نشان از منتظر بودن او دارد. به عنوان مثال اگر منتظر میهمان باشد حتما خانه را تمیز و مرتب می کند، وسایل پذیرایی را آماده می کند و با لباس مرتب و چهره ای شاداب در انتظار می ماند. چنین کسی می تواند ادعا کند که منتظر میهمان بوده است. اما کسی که نه خانه را مرتب کرده است و نه وسایل پذیرایی را آماده نموده است و نه لباس مرتب و تمیزی پوشیده است و نه اصلاً به فکر میهمان است اگر ادعا کند که در انتظار میهمان بوده همه او را ریشخند خواهند کرد و بر گزافه گویی او خواهند خندید.
بنابراین، انتظار قبل از آنکه در ادعای انسان فهمیده شود بایداز رفتار و کردار او مشاهده شود. با چنین توضیحی روشن است که یک منتظر واقعی امام زمان باید رفتارش به گونه ای باشد که هر لحظه منتظر ظهور امام زمان(عج) باشد. یعنی در هر لحظه که این خبر را به او بدهند خوشحال شود و آماده باشد برای یاری امام زمان (عج) با مال و جان خویش جهاد نماید و خود را در راه آن حضرت فدا نماید. بنابراین ، یک منتظر واقعی اهل گناه ودلبستگی به دنیا نیست ؛چراکه چنین کسی نمی تواند ازوابستگی ها ، دلبستگی ها وآلودگی ها دست بردارد وآماده خدمت درجهت اهداف مقدس امام زمان (عج ) باشد.بیان شد که شرط اول انتظار شناخت و معرفت است تا انسان میهمان خود را نشناسد و از خصوصیات خوب او مطلع نباشد، منتظر او نخواهد شد. تنها هنگامی انسان در انتظار کسی می نشیند که او را خوب بشناسد.اما اگر انسان کسی را نشناسد حتی اگر بداند که آن شخص خواهد آمد برایش اهمیتی نخواهد داشت و منتظر او نخواهد ماند. در مورد انتظار امام زمان (عج)هم چنین است. کسانی که آن حضرت را نمی شناسند مانند کفار و یا اهل ادیان دیگر، هرگز انتظار او را نمی کشند. اما کسانی که او را می شناسند و ارزش او را می دانند و به مقام وجایگاه او آگاهی دارند منتظر او می مانند. ریشه محبّت و دلدادگى به امام(عج) در معرفت ایشان نهفته است. به هراندازه که معرفت خالص تر و عمیق تر باشد محبّت حاصله نیز شدیدتر و قوى تر خواهد بود.پس از شناخت نوبت محبت است وظیفه دیگری که منتظران آن حضرت باید در خود ایجاد کنند و آن را افزایش دهند محبت قلبی به اهل بیت (ع)است. بدیهی است که تا انسان از میهمان خویش خوشش نیاید و نسبت به او محبت نداشته باشد هر چند هم که او را بشناسد نمی تواند واقعا منتظر آمدن او باشد. ونیز منتظران واقعی باید وضعیت روحی و فکری و عملی خود را به گونه ای سامان دهند که سنخیت کاملی با امام زمان (عج) داشته باشند. ایجاد سنخیت با امام زمان(عج) از طریق تقویت ایمان و تقوا و فضایل اخلاقی و درجات معنوی حاصل می شود. و تنها در این صورت است که می توان ادعای محبت به امام زمان را داشت. در صورتی که انسان رفتارش مطابق میل امام زمان(عج) باشد شعله محبت او در دلش زبانه خواهد کشید و عشق آن حضرت او را به فریاد خواهد آورد و دوری اش را بر او سخت و ناگوار خواهد ساخت. طبیعی است که هر چقدر این سنخیت بیشتر باشد محبت آن حضرت به انسان بیشتر خواهد شد و محبت انسان نیز به آن حضرت افزون تر خواهد گشت. ومنتظر واقعی برای ظهورش لحظه شماری می کند و برای تسریع در ظهور امام زمان (عج) دعا می کند. و از خدا می خواهد که هر چه زودتر او را برساند . و آیا با این شرایط ما منتظریم؟
