بی انگیزگی، علت باخت تیم ملی ایران
اصغر قلندری
تیم ملی والیبال ایران در هفته سوم لیگ جهانی از ساعت ۱۹:۵۵ پنجشنبه‌شب ۲۵ خردادماه در حالی به دیدار تیم آمریکا رفت که طی ادوار لیگ جهانی شش بار به مصاف هم رفته‌اند و سهم آمریکا ۴ برد و سهم ایران ۲ پیروزی بوده است.
تیم ایران که برای پیروزی در این دیدار نقشه و تاکتیک مشخصی نداشت، اولین شکست هفته سوم را مقابل تیم جوان‌شده آمریکای باطراوت، پرشور و پرانگیزه‌ای متحمل شد که کاملا مشخص بود در نظر دارد تیمی آماده المپیک ۲۰۲۰ کند. اما در غیاب عادل غلامی و محمدجواد معنوی‌نژاد، تیم افسرده و بی‌رمق ایران، فاقد شور و هیجان همیشگی بود و میلی به برد نداشت. حتی در ست سوم که ۲۴ – ۲۰ جلو افتاده بود نتوانست یک امتیاز برای برد در این ست را به دست آورد و ۳۰-۲۸ ست سوم را واگذار کرد تا بازنده ۳ بر ۰ این بازی باشد.
تیم ایران علاوه بر اینکه هیچ تاکتیکی برای مقابله با تیم آمریکا نداشت، متاسفانه بی‌روحیه و ناامید ظاهر شد که گویی کوچک‌ترین انگیزه‌ای برای پیروزی در این بازی ندارد و پیش از اینکه به بازی خوب و مقتدرانه آمریکا ببازد، به خودش باخت. در چنین شرایطی وظیفه کادر فنی ایجاب می‌کرد شرایط روحی مناسبی را برای تک‌تک بازیکنان تیم ما فراهم کند و به فکر افزایش روحیه و انگیزه‌ای برای ارائه یک بازی شایسته نام ایران باشد.
با این شرایط چگونه می‌خواهیم برابر تیم روسیه به میدان برویم که در مصاف با تیم لهستان میزبان هفته سوم نشان داد مثل تیم آمریکا به مسابقات المپیک ۲۰۲۰ می‌اندیشد و با جوانان بلندقامت و جنگنده پای به این رقابت‌ها نهاده است؟
به هر حال تیم ایران در ست اول شروع خوبی نداشت و با توجه به قدوقامت بلند مدافعان تیم آمریکا قادر به نتیجه‌گیری از آبشارهای بلند کناره‌های آنتن نشد و می‌بایستی با تغییر تاکتیک، با پاس‌های ترکیبی و بازی سرعتی و دوبله وسط نفوذ توپ‌ها را از دفاع بلند آمریکا پیدا می‌کردند که مشروط به رسیدن توپ‌های اول به معروف بود که اغلب به سختی صورت می‌گرفت.
مضاف به اینکه سرویس‌های قدرتی و با سرعت شاگردان جان اسپرا ضعف توپ‌گیری ما را بیشتر نمایان کرد تا جایی که آقای کولا کوویچ ناچار شد مجتبی میرزاجان‌پور را جایگزین فرهاد قائمی کند؛ به تصور اینکه در توپ‌گیری بهتر از قائمی است و چاره‌ساز می‌شود.
از طرفی قیافه‌های عبوس و اخم‌کرده بازیکنان ما خبر از مشکلات روحی تیم داشت که علتش بر ما پوشیده ماند. به هر صورت ست اول را با حساب ۲۵/ ۱۷بازنده شدیم.
تیم ایران با ترکیب سعید معروف، میلاد عبادی‌پور، مجتبی میرزاجان‌پور، مسعود غلامی، سید محمد موسوی و امیر غفور، به اضافه مهدی مرندی برای دریافت و مصطفی حیدری برای توپ‌گیری ست دوم را به طور مساوی دنبال کرد و ۱۶ – ۱۵ هم در استراحت فنی دوم پیش بود؛ اما در نهایت در برابر آبشارهای بی‌برگشت بنجامین ودیوید اسمیت ست دوم را هم ۲۵/۲۲ واگذار کردیم.
ست سوم تیم ایران کاملا بی‌روحیه بازی را آغاز کرد و آمریکا با برتری مطلق ۵-۱ از تیم ایران پیشی گرفت؛ اما دفاع‌های منسجم موسوی و میرزاجان‌پور باعث شد تا اختلاف امتیاز به ۲ برسد و ۱۶-۱۴ دو تیم به استراحت فنی دوم دست پیدا کنند؛ یک دفاع عالی مقابل بنجامین توسط غفور و یک پوئن از سرویس کافی بود تا دو تیم در امتیاز ۱۶ برای اولین بار برابر شوند و با تک‌دفاع امیر غفور به برتری ۱۷ ـ ۱۶ هم دست پیدا کنیم. از این لحظه با روی‌آوری به بازی سرعتی و دریافت‌های خوب، فاصله امتیازات بیشتر و بیشتر شد تا جایی که تیم ایران ۲۴ــ ۲۰ از تیم آمریکا پیش افتاد؛ اما شاگردان خوش‌خیال آقای کولا کوویچ به تصور اینکه با ۴ امتیاز اختلاف فاتح ست سوم هستند، یکی پس از دیگری امتیازها را از دست دادند و قدر این فرصت طلایی را ندانستند تا در کمال ناباوری دو تیم به تساوی ۲۴ و سپس ۲۸ رسیدند؛ در نهایت یاران جان اسپرو زودتر از ما به ۲ امتیاز اختلاف دست پیدا کردند و ۳۰/۲۸ ست سوم را هم به سود خود تمام کردند و فاتح ۳ بر ۰ این بازی شدند.
عامل اصلی این پیروزی اسپک و دفاع بی‌نقص بنجامین از یکسو و نمایش زیبای سه مرد با تجربه تیم آمریکا، کریستین سون، تایلورساندر و دیوید اسمیت در کنار جوانانی چون جفری دافلکو بود.
آمریکایی‌ها در هر دوره از لیگ یک ستاره جدید رو می‌کنند. امسال (آس) جدیدی بنام بنجامین پچ را که مانوی اندرسن دیگری است و با موهای یکدست شیری رنگ نسبت به سایر بازیکنان آمریکا متمایز است، از آستین بیرون آورد.
در پایان همین بنجامین پچ با کسب ۲۴ امتیاز (یعنی درحقیقت به تعداد امتیازهای یک ست) بهترین و امتیازآورترین بازیکن این میدان شناخته و امیر غفور از ایران با ۱۲ امتیاز به عنوان امتیازآورترین بازیکن معرفی شد.
