لذت امیرالمومنین علیه السلام
بر گرفته از دروس اخلاق حضرت آیت الله مظاهری
یکی از یاران امیرالمومنین (ع) حکایت می کند: خدمت امیرالمومنین (ع) در نخلستانی بودیم، که ایشان در آن قناتی حفر می کردند. ظهر از قنات بیرون آمدند، نماز خواندند و فرمودند: غذایی برای خوردن هست؟ گفتم کدوی پخته داریم. فرمود: بیاور.
می گوید: مقداری کدوی پخته برای ایشان آوردم. دست مبارکشان را با آبی که از چشمه ای شنی بیرون می آمد، شستند و مشغول غذا خوردن شدند. در این حال گاهی می فرمودند: لعنت خدا بر آن کس که به واسطه شکم به جهنم رود. به راستی هم لعنت خدا بر چنین فردی باد؛ و نیز بر کسی که به واسطه حسد، جاه طلبی، غیبت، تهمت و … جهنمی می شود. او ادامه می دهد: حضرت ناهار خود را میل فرمودند و آنگاه به داخل قنات بازگشتند و کلنگی زدند؛ اتفاقا به سنگی خورد. در این حال آب گلالود فوران کرد به حدی که تا محاسن ایشان بالا آمد؛ لذا نتوانستند به کار ادامه دهند و از قنات خارج شدند. در این هنگام فرزندان و خویشاوندان ایشان که برای دیدن حضرت آمده بودند، با مشاهده به ثمر رسیدن آن قنات، شادمان شدند. حضرت در همان حال فرمودند، قلم و دوات بیاورید؛ و همین جا وقف نامه اش را نوشتند و فرمودند: بچه ها و خویشان من، چشم داشت به این قنات نداشته باشند، این قنات مال فقرا و بیچاره هاست.
توجه کنیم: لذت امیرالمومنین (ع) به غذای لذیذ نیست؛ به این است که بتواند قناتی حفر کند و نخلستانی برای فقرا و بینوایان درست کند. اساسا انسانیت انسان به این گونه کار هاست.
