آتش به اختیار برای حفظ آب و محیط زیست

دامون رشیدزاده

اولین سوغات تابستان امسال گرمای بی سابقه در اکثر نقاط ایران بوده است. گرمایی که حاصل تغییرات اقلیمی کره زمین است و با روند فعلی و وجود افراد کم خردی همچون ترامپ (یکی از اقدامات ترامپ در مدت کوتاه ریاست جمهوری‌اش لغو تعهدات آمریکا در خصوص کاهش گازهای گلخانه‌ای بوده است) بعید است در سال‌های آتی شاهد بهتر شدن اوضاع باشیم. به همین دلیل هم تنها گزینه ما برای مقابله با این مشکل تغییر ساختاری در نوع زندگی خودمان است. کشور ما محیط زیستی به شدت شکننده دارد و بیشتر مساحت کشور ما را بیابان و کوهستان‌های بلند تشکیل داده‌اند. به جز حاشیه دریای خزر و قسمت‌هایی از حاشیه زاگرس بقیه نقاط ایران از نظر داشتن پوشش گیاهی فقیر است. آب در ایران عنصر بسیار ارزشمندی غاست که متاسفانه نسل حاضر بر خلاف نیاکانمان قدر این گوهر گرانبها را ندانسته‌ایم و خود خواسته بیشتر منابع آبی زیر زمینی کشور را هدر داده‌ایم. حال به تمام این معضلات معضلی به نام گرما را نیز اضافه کنید. این گرما نه تنها باعث تبخیر بیشتر آب‌های سطحی می‌شود بلکه قطعاً میزان مصرف آب را هم بالا خواهد برد. کم آبی موجود و مصرف بیشتر عواملی است که می‌تواند به شدت کشور ما را دچار خطر کند. خطری که حتی از جنگ نیز خطرناک‌تر است. نبود آب برای هر کشور برابر با از بین رفتن کشاورزی و صنایع و در نتیجه وابستگی بیشتر به بیگانگان است. کشوری هم که برای نیازهای ضروری محتاج دیگر کشورها باشد به ناچار مجبور به تن دادن به خواسته‌های مشروع و نامشروع آن کشورها خواهد شد. به همین دلیل هم هست که این مشکل حتی از جنگ نیز خطرناک‌تر است. از این رو ما چاره‌ای جز مصرف بهینه آب و حفظ محیط زیست کشور نداریم. اگر تا دیروز حفظ آب و محیط زیست یک امر مهم بود امروزه این موضوع یک وظیفه و تکلیف است. با دانستن اهمیت این ماجرا بر همه ما واجب خواهد بود که در حفظ منابع آبی و محیط زیست کشور کوشا باشیم و با تمام توان به صورت آتش به اختیار با نابود کنندگان این دو گوهر گرانبها مبارزه کنیم.