سیاست تحریم
جمهوری اسلامی ایران، کشوری است که در ناامن‌ترین منطقه جهان، در امنیت به سر می‌برد.
در خاورمیانه پرتنش که شاید بتوان گفت مکانی است برای عقده‌گشایی‌های زیاده‌خواهانه، ایران استوار ایستاده است و دست هر متجاوز و زیاده‌خواهی را می‌شکند تا بازتعریفی از امنیت در اوج ناامنی ارائه دهد.
از ۱۲ شرایطی که مایک پمپئو، وزیر امور خارجه ایالات متحده برای رسیدن به یک توافق جدید با ایران اعلام کرد، هشت مورد آن مربوط به نفوذ منطقه‌ای تهران و حمایت او از بازیگران غیردولتی در سوریه، عراق، لبنان، یمن و فلسطین بود.
ایران بارها اعلام کرده است که مدافع محرومان و مستضعفان است و در این حمایت هیچ گاه عنصر حاکمیت را نادیده نگرفته است و خلاف قوانین بین‌المللی قدم برنداشته است.
آمریکا نگران نفوذ ایران است چرا که می‌داند این نفوذ ناشی از قانون‌شکنی نیست بلکه امری معنوی است و این منطقه، منطقه ایران و همسایگانش است، اجازه نخواهد داد بیگانه در آن لانه کند.
آمریکا و هم‌فکرانش به این باوررسیده‌اند که با تهدید، تحریم و حمله نظامی نمی‌توانند ایران را از پای درآورند همان گونه که ۴۰ سال پیش نتوانستند.
آمریکا برای مقابله با ایران عهدشکنی کرد و حیثیت بین‌المللی خود را خدشه‌دار نمود.
دو ماه از اعلام خروج یک جانبه آمریکا از برجام می‌گذرد و تا یک ماه دیگر اولین دور از تحریم‌های آمریکا علیه ایران در پایان مهلت ۹۰ روزه و در اوایل آبان، تحریم‌های ۱۸۰ روزه اجرا خواهد شد.
اما ایران در این توافق لحظه‌ای پیمان‌شکنی نکرده است حتی اکنون که یک عضو از آن کم شده است و ایران به راحتی می‌تواند از آن خارج شود.
حال نوبت اروپا است که حیثیت خود را مورد محک قرار دهد و ثابت کند استقلالش آسیب‌ناپذیر است و تحت اراده آمریکا نیست. گرچه در اولین مرحله از پسابرجام بدون آمریکا، اروپا چندان فعال و عمل‌گرا به نظر نیامده است، باید دید چه تصمیمی اتخاذ می‌نماید.
